Την Κυριακή βγάζει αρχηγό ο ΣΥΡΙΖΑ. Το Σάββατο έχουμε ονοματοδοσία στο κόμμα Κασσελάκη. Το ΠΑΣΟΚ έβγαλε ήδη αρχηγό. Και κάπου ανάμεσα κάτι ψήφισε κι η Νέα Αριστερά.
Είδαμε το ντιμπέιτ των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ με έξι καλούς κι ευγενικούς ανθρώπους.
Είδαμε το ντιμπέιτ του ΣΥΡΙΖΑ με άλλους τέσσερις ευγενικούς αλλά μάλλον ανεπαρκείς υποψηφίους.
Κι είδαμε όσους πέρασαν από αναρίθμητες εκπομπές και συνεντεύξεις – μόνο ο Κασσελάκης κατανάλωσε πιο πολύ τηλεοπτικό χρόνο από το αείμνηστο «Τόλμη και Γοητεία»…
Συμπέρασμα. Είδατε εσείς κάποιον ή κάποια που να θυμίζει πρωθυπουργό της Ελλάδας;
Κάποιον δηλαδή που μπορεί να παίξει ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, να μιλάει με τον Ερντογάν και τους Αμερικανούς ή να δημιουργεί την εντύπωση ότι θα καταφέρει να διαχειριστεί ή έστω να κατανοήσει μια δύσκολη κρίση από εκείνες που όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν;
Λυπάμαι αλλά ούτε για δείγμα.
Θα έλεγα μάλιστα ότι το μεγαλύτερο σταριλίκι από όλους, έστω και στο πιο αλαμπουρνέζικο, το έχει ο Κασσελάκης. Αλλά από την άλλη δεν βλέπω και πολύ εξασφαλισμένες τις δύο τετραετίες που έχει εξαγγείλει.
Το ερώτημα που έθεσα δεν είναι φιλολογικό αλλά ουσιαστικό.
Από το 2016-2017 και για οκτώ συναπτά χρόνια το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κόμμα είναι η ΝΔ. Εχει κερδίσει όλες τις εκλογές που έγιναν στο ενδιάμεσο.
Η πρωτοκαθεδρία της δεν φαίνεται να απειλείται αλλά η πολιτική είναι σαν τον Τζέιμς Μποντ. Ποτέ μη λες ποτέ.
Για να απειληθεί όμως χρειάζεται να προκύψει από κάπου ένα αντίπαλο δέος. Διαφορετικά, ακόμη κι αν αποδυναμωθεί η ΝΔ θα βρει τρόπους να συνεχίσει να κυριαρχεί.
Γιατί το γράφω αυτό;
Για τον απλούστατο λόγο ότι η πασαρέλα υποψήφιων αρχηγών, πιθανών αρχηγών και σκέτων αρχηγών δεν οδηγεί παρά στις αίθουσες μακιγιάζ των καναλιών αν οι περαστικοί και τα κόμματά τους δεν κατορθώσουν να επινοήσουν κάτι που να αντικαταστήσει τη ΝΔ ως επιλογή των ψηφοφόρων.
Δεν είναι ίσως απλό, ούτε εύκολο. Αλλά είναι απαραίτητο αν κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν όχι απλώς πασαρέλα αλλά αντίπαλο δέος.
Θέλει δουλειά, μέθοδο, κατάρτιση, ιδέες κι όχι απλώς εύκολες αρλούμπες. Απλά πράγματα.
Θέλει επίσης ικανό και αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό που να οικοδομήσει δημόσια χαρακτηριστικά αποδοχής και να ενσαρκώσει το αντίπαλο δέος απέναντι σε ένα ισχυρό και ευρύ σύστημα εξουσίας. Απλά πράγματα.
Δυστυχώς όμως όλα τα παραπάνω είναι είδη σε ανεπάρκεια όχι μόνο στην αντιπολίτευση αλλά στη χώρα.
Και κυρίως όσοι ενδιαφέρονται δεν έχουν άπλετο χρόνο στη διάθεσή τους.
