Ευτυχώς η Αμερική ψήφισε την Τρίτη. Εβγαλαν εκλέκτορες, πρόεδρο, Βουλή και Γερουσία. Ολα ωραία και παστρικά.
Αν ήταν να ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη θα δέρνονταν.
Φυσικά είχε κι η Αμερική τις δυσκολίες της. Κυρίως όμως τη δυσκολία να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι τόσοι δημοσκόποι, γκαλοπατζήδες, δημοσιογράφοι, εκδότες, αναλυτές, τραγουδιάρες, ηθοποιοί, πανεπιστημιακοί και κλαπατσίμπαλοι, ένα ολόκληρο πλέγμα καλόκαρδων ενδιαφερομένων, παρακολουθούσαν μια άλλη εκλογή.
Οπου υποτίθεται ότι ο Τραμπ χάνει ή πάνε στήθος με στήθος με την Κάμαλα, όπου η εκλογή θα κριθεί κάπου που το κατάλαβαν oι «Financial Times» και θα κερδίσει τελικά η Κάμαλα ή που πέρασε μπροστά η Κάμαλα όπως αποφάνθηκε κι ο έγκυρος «Economist» στο παρά πέντε.
Κολοκύθια τούμπανα. Ο Τραμπ τα πήρε όλα κι ούτε κρίθηκε τίποτα στο νήμα. Το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού.
Η ουσία είναι ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να βγάλουν τον Τραμπ και τον έβγαλαν.
Θα περίμενε κανείς από όσους ασχολούνται με τέτοια πράγματα να καταλάβουν το οφθαλμοφανές και το στοιχειώδες. Οτι ο προηγούμενος και επόμενος πρόεδρος έπλεε πάνω σε ένα ρεύμα.
Κι ότι το ρεύμα αυτό δεν είχε σχέση ούτε με την Κάμαλα, ούτε με τον Μπάιντεν, ούτε με τις αμβλώσεις, ούτε με τις γυναίκες, ούτε με τα παραληρηματικά της woke κουλτούρας.
Δεν είχε ίσως σχέση και με τον ίδιο τον Τραμπ.
Είχε σχέση με την επιθυμία μιας μεγάλης μερίδας απλών Αμερικανών να ζουν αξιοπρεπώς και με ασφάλεια σε μια χώρα που θα τους ανήκει.
Θα το προσφέρει αυτό ο Τραμπ; Ούτε κατά διάνοια.
Αλλά οι απογοητευμένοι κι απαυδισμένοι ψηφοφόροι στράφηκαν στο πρώτο νούμερο που βρέθηκε μπροστά τους και κάπως μιλούσε τη γλώσσα τους.
Τις εκλογές λοιπόν τις κέρδισε ο Τραμπ. Χωρίς αμφιβολία. Και χωρίς υποσημείωση.
Και τις εκλογές αυτές ούτε που τις πήραν χαμπάρι οι παραληρηματικοί υπερασπιστές ακατάληπτων δικαιωμάτων, οι αυτοσχέδιες ελίτ και οι βαρετοί ακτιβιστές μειονοτικών στερεοτύπων.
Μαζί τους δεν τις πήρε χαμπάρι ούτε ένας «καθωσπρέπει» Τύπος που μοιάζει δυστυχώς όλο και περισσότερο αποσυνδεδεμένος από τον μέσο απλό Αμερικανό.
Στη θέση τους, θα ανησυχούσα.
Αν δηλαδή είχε συμβεί να πέσω τόσο έξω όχι στο αποτέλεσμα αλλά στο περιεχόμενο μιας εκλογής, θα ντρεπόμουν να πάω την επομένη στο γραφείο.
Διότι η συζήτηση για την ελευθερία του Τύπου δεν έχει νόημα, αν δεν προηγηθεί η συζήτηση για τη δυνατότητα του Τύπου να κατανοεί την κοινωνία στην οποία απευθύνεται.
