Αυτόν ήθελαν οι Αμερικανοί κι αυτόν έβγαλαν. Το σύστημα λέγεται δημοκρατία.
Να πω την αλήθεια είχα από την αρχή την αίσθηση ότι θα βγει ο Τραμπ. Πριν ακόμη αποσυρθεί ο Μπάιντεν κι εμφανιστεί εκ των ενόντων η Κάμαλα που (υποτίθεται) θα άλλαζε το παιχνίδι.
Κι έλεγα ότι θα βγει όχι φυσικά επειδή τον προτιμούσα. Αλλά επειδή καταλάβαινα γιατί τον προτιμούν οι άλλοι.
Ακόμη και η χυδαιότητα, η ωμότητα κι η μεγαλαυχία του ατόμου, ακόμη και η ασχετοσύνη ή η ασυνάρτητη μπουρδολογία του, είναι στοιχεία εγγενή σε μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών του.
Μπείτε σε κάποιο μπαρ του Μίντγουεστ και θα το καταλάβετε.
Να το πω λίγο διαφορετικά;
Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι χάνουν την πατρίδα τους, ότι φεύγει κάτω από τα πόδια τους η κοινωνία που μεγάλωσαν οι ίδιοι κι οι πατεράδες τους, ότι αλλάζουν όλα χωρίς να τους υπολογίζει κανείς και στράφηκαν σε κάποιον που κομπάζει ότι θα ξανακάνει την Αμερική μεγάλη και κυρίως πως θα την ξανακάνει όπως ήταν πριν.
Θα την ξανακάνει; Φυσικά όχι.
Η Αμερική είναι πάντα μεγάλη κι αυτό το χρωστάει και σε εκείνους που ψήφισαν τον Τραμπ και σε εκείνους που δεν τον ψήφισαν.
Αλλά δεν το αισθάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Διότι όπως σε κάθε κοινωνία έτσι και στην Αμερική κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν. Απλώς εκεί οι χαμένοι ψηφίζουν έναν κομπιναδόρο εκατομμυριούχο για να εκδικηθούν τις ελίτ!
Ο Τραμπ νίκησε (και μάλιστα για δεύτερη φορά) επειδή έθεσε ένα λάθος πρόβλημα με τον σωστό τρόπο. Είναι η επιτομή μιας λαϊκίστικης ρητορικής κι ενός κοινωνικού προτύπου που εύλογα προκαλεί απέχθεια.
Αλλά που πείθει.
Κακά τα ψέματα, ο Πούτιν κάνει σήμερα πάρτι στο Κρεμλίνο. Ολα τα διεθνή καθάρματα πίνουν στην υγεία των ψηφοφόρων του Ουισκόνσιν και της Πενσιλβάνια. Ενώ είναι προφανές ότι η Δύση κλονίζεται πλέον στην ουσία των αξιών που τη συγκροτούν.
Ο Τραμπ είναι απλώς η πιστοποίηση μιας ήττας που πανηγυρίζει ότι νίκησε.
Και νίκησε επειδή οι άλλοι δεν πείθουν τους ψηφοφόρους. Είναι αξιοθρήνητη η αδυναμία των αντιπάλων του να αντιτάξουν μια άλλη πειστική ρητορική ή κάποιον άλλο πειστικό υποψήφιο κι όχι μόνο celebrities.
Αλλά αυτή η αποτυχία δεν αφορά μόνο την Αμερική. Ο κόσμος έχει μπατάρει, η κοινωνία στρίβει και δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος της προκοπής να τη στρίψει σε μια άλλη κατεύθυνση.
Στο τέλος φυσικά επικρατεί ο νόμος των ψηφοφόρων. Διότι παρεμπιπτόντως το σύστημα λέγεται δημοκρατία.
