Πρώτα τα αισιόδοξα νέα. Οπως φαίνεται ο Αγιος που είχαμε τον Ιούλιο 2019 εξακολουθεί να μας προστατεύει.
Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς τα εκρηκτικά που πασπάτευε ο τρομοκράτης των Αμπελοκήπων έσκασαν στα μούτρα του και τον έστειλαν στον αγύριστο.
Αν δεν είχε επέμβει ο Αγιος, ακόμη θα μετρούσαμε πτώματα με πέντε κιλά εκρηκτικών. Και μιλάμε για γείτονες και περαστικούς.
Τώρα τα απαισιόδοξα. Πώς βρέθηκε ένας τύπος που ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιος ήταν, να πασπατεύει πέντε κιλά εκρηκτικά; Τι επιδίωκε; Ποιον είχε βάλει στο μάτι; Ποιοι ήταν μαζί του;
Και μη μου πείτε το παραμύθι ότι «ήθελε να αλλάξει τον κόσμο» διότι τον κόσμο τον αλλάζουν εκείνοι που θέλει ο κόσμος.
Οχι εκείνοι που βάζουν βόμβες να σκοτώσουν τον κόσμο.
Δεν θέλω όμως να στενοχωρήσω τον Αγιο. Παρ’ όλο που υποψιάζομαι ότι σε μια (έστω μικρή…) μερίδα κατοίκων αυτής της χώρας εξακολουθεί να σοβεί ο θυμός που πήγε να καταστρέψει ολόκληρη τη χώρα πριν από δέκα χρόνια.
Θυμός ακατανόητος που κινδυνεύει όμως να καταστεί ενδημικός σε μια κοινωνία όπου ο καθένας ψάχνει μια αφορμή για να θυμώσει. Από τους «ισόβιους φοιτητές» και τους εποχικούς πυροσβέστες έως τους πρώην πρωθυπουργούς της ΝΔ.
Το ιστορικό δυστύχημα είναι ότι η προηγούμενη δεκαετία κατέστησε δεδομένα αυτά ακριβώς που πρέπει να αλλάξουν.
Μετέτρεψε δηλαδή σε δικαίωμα την πιο αλλοπρόσαλλη και παρανοϊκή αντίδραση σε οιαδήποτε μεταβολή.
Η «Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας» ανακοίνωσε ότι «το υπουργείο Παιδείας παίρνει αποβολή από τους μαθητές!» και η «Ενωση Γονέων Καλαμαριάς» κατηγορεί την Εισαγγελία ότι επιτίθεται στο «μαθητικό, εκπαιδευτικό και γονεϊκό κίνημα» (3/11).
Τι είναι το «γονεϊκό κίνημα»; Υποθέτω πως είναι κάτι σαν το «εργάτη πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» σε οικογενειακή συσκευασία.
Κάπως έτσι όμως εκείνος που δηλώνει ότι προτίθεται να αλλάξει τον κόσμο βάζει εκρηκτικά για να τον διατηρήσει στη χειρότερη μορφή του.
Αλλοι θυμωμένοι στην Αμερική ρίχνουν δαγκωτό Τραμπ, γίνονται ΠΑΜΕ στην Ελλάδα, βρίζουν στη Βαλένθια ή καταλαμβάνουν υπουργεία, σχολεία και πανεπιστήμια.
Εδώ ακόμη και μια εσωτερική διαδικασία στον ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνεται με όρους ξυλοδαρμού και εξευτελισμού μεταξύ θυμωμένων.
Λογικό. Ο θυμός θεμελιώνει ένα ανεξέλεγκτο δικαίωμα στο σορολόπ. Οποιος το αμφισβητεί θεωρείται εχθρός του δικαιώματος, όχι του σορολόπ.
Θα μου πείτε βεβαίως πως «και ο Αγιος φοβέρα θέλει». Σωστό. Παραμένω λοιπόν αισιόδοξος πως όπως κι αν πάνε τα πράγματα κάποιος Αγιος θα βρεθεί να βάλει το χέρι του.
«Λευτεριά στην Παλαιστίνη» είπαμε; Δεν είπαμε!
