Σε μία εβδομάδα από σήμερα θα ξέρουμε αν η ισχυρότερη δημοκρατία του πλανήτη θα έχει εκλέξει πρόεδρο και ποιος ή ποια θα κατοικήσει στον Λευκό Οίκο για την επόμενη τετραετία.
Επιθυμίες υπάρχουν. Προγνωστικά όχι.
Κι όπως φαίνεται, όποιος ή όποια κι αν βγει, η μισή Αμερική θα έχει κερδίσει κι η άλλη μισή θα χάσει.
Ομολογώ πως δεν είναι πάντα εύκολο να αξιολογήσεις τι συμβαίνει εκεί.
Εχω την ισχυρή υποψία πως σε οποιαδήποτε άλλη δυτική δημοκρατία και μάλιστα στις περισσότερες ευρωπαϊκές ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ θα εκλαμβανόταν ως αυτό που είναι. Ενα νούμερο.
Στην Αμερική όμως έχει ήδη διατελέσει πρόεδρος κι είναι πολύ πιθανό να επανεκλεγεί. Τα προγνωστικά είναι απολύτως ανοιχτά.
Στη «Monde» (25/10) ο Αλέν Φρασόν παρατηρούσε δύο πράγματα.
Οτι το εκλογικό σώμα του Τραμπ είναι πολύ πιο διαφοροποιημένο οικονομικά, κοινωνικά, ίσως και μορφωτικά, από όσο νομίζουμε.
Αλλά εκείνο που τους ενώνει είναι μια βαθιά απέχθεια για τις ελίτ. Μια σχεδόν έμφυτη αποστροφή.
Δεν δυσκολεύομαι να το πιστέψω όσο γνωρίζω την Αμερική. Εχει βιώσει μεγάλο μέρος της ιστορίας της βυθισμένη σε μαζικές ψυχώσεις.
Από την άλλη πλευρά διάβασα ένα βιβλίο του Τζ. Ντ. Βανς, υποψήφιου αντιπροέδρου με τον Τραμπ. Είναι μια εντυπωσιακά καλογραμμένη αυτοβιογραφία που αποτελεί την καλύτερη ακτινογραφία του ακροατηρίου του.
Κυκλοφόρησε στα ελληνικά ως «Το Τραγούδι του Χιλμπίλη» από τις εκδόσεις Δώμα.
Οι «Χιλμπίληδες» είναι κάτι σαν μια ιδιαίτερη αλλά παραγνωρισμένη κοινωνική τάξη. Ενα είδος απόκληρων μιας εποχής που δεν τους περιλαμβάνει.
Ζουν βυθισμένοι σε βαθιά οργή, πίκρα και πολύ αλκοόλ, σε έναν διαρκή θυμό, θύματα μιας εγκατάλειψης κι αποξένωσης μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες τους.
Αποτελούν μια συμπαγή πλειοψηφία στις μαραζωμένες Μεσοδυτικές (κυρίως) Πολιτείες, τη λεγόμενη «Ζώνη της Σκουριάς», και φυσικά ψηφίζουν Τραμπ δαγκωτό.
Χάλε γύρευε για ποιον λόγο.
Ή μάλλον εκεί αφήνουμε τον Βανς για τον Φρασόν. Είναι η ψυχωτική απέχθεια για τις ελίτ, οι οποίες (υποτίθεται) δεν διακρίνουν καν την ύπαρξή τους. Τους έχουν αποστερήσει ακόμη και από τη δυνατότητα να γίνονται ορατοί.
Φυσικά «χιλμπίληδες» δεν έχουμε μόνο στο Κεντάκι ή το Νοτιοδυτικό Οχάιο. Εχουμε παντού, αν και λιγότερο επιδραστικούς ή συμπαγείς.
Στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα τους έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια και τους έχουμε πληρώσει. Απλώς εδώ οι μαζικές ψυχώσεις είναι περισσότερο παροξυσμικές και λιγότερο αποπνικτικές.
Στην Αμερική ριζώνουν. Και απειλούν να βγάλουν πρόεδρο για δεύτερη φορά.
Που αν βγάλουν, αυτός θα είναι ο Τραμπ.
