Παρατήρηση πρώτη και ξεκάθαρη. Τα κόμματα δεν είναι λημέρια, ούτε κρησφύγετα, για να καταφεύγουν οι κατάδικοι.
Δεν είναι προφανώς ούτε κολυμβήθρες του Σιλωάμ να αθωώνουν τους ενόχους.
Η ανάδειξη λοιπόν στην προεδρία της ΚΟ ενός αμετάκλητα και ομόφωνα καταδικασμένου από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας για παράβαση καθήκοντος ήταν μεγάλο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη περισσότερο όταν σε αυτό το επίπεδο μια δικαστική καταδίκη εμπεριέχει κι ένα στοιχείο ηθικής απαξίας.
Ο Μητσοτάκης κατάλαβε το λάθος. Ακύρωσε τον Παππά «13-0» μέσα σε λίγα λεπτά και μαζί του καθάρισε τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή παρά τα κλάματα των φίλων του. Ας πρόσεχαν.
Παρατήρηση δεύτερη κι επιβεβλημένη. Ο Σαμαράς έκανε λάθος με τον Παππά «13-0». Κι επειδή είναι έξυπνος άνθρωπος μάλλον το κατάλαβε. Δύο φορές έδωσε με κάποιον τρόπο εξηγήσεις μέσα σε μία εβδομάδα.
Αλλά ο Μητσοτάκης το κατάλαβε κι αυτός. Τον καθάρισε με μια λέξη. «Χαριεντισμοί».
Καιρό είχαν να χειροκροτήσουν τόσο τον Πρωθυπουργό οι βουλευτές της ΝΔ.
Παρατήρηση τρίτη. Δεν ξέρω τι θα κάνουν από εδώ και πέρα ο Σαμαράς ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι τους φωτίσει ο Θεός.
Αλλά αποδείχτηκε ότι τα λάθη πληρώνονται. Καλού-κακού λοιπόν ας προσέχουν.
Πάμε παρακάτω. Με εντυπωσιάζει η αμεριμνησία. Υπάρχει λογικός άνθρωπος σε όλη την Ελλάδα που να πίστευε ότι η ανάδειξη του Παππά «13-0» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή θα περνούσε στο ντούκου;
Ακόμη κι ο Ανδρουλάκης που δεν ήθελε να αβαντάρει τον Μητσοτάκη αναγκάστηκε να το παίξει «αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού» μήπως ξεφύγει.
Δεν ξέρω αν το κατάφερε. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ορθώθηκε μπροστά του όλη η δυσκολία της δεύτερης θητείας του.
Οτι θα χρειαστεί να μην είναι Μητσοτάκης χωρίς να γίνεται Παππάς. Και πολύ φοβάμαι ότι η μέθοδος «συμφωνώ αλλά διαφωνώ» που ανέπτυξε στη Βουλή δεν βοηθάει ιδιαίτερα.
Κατά τα άλλα, ο Σαμαράς. Τι επιδιώκει; Τι θέλει; Πού αποβλέπει; Αγνωστο. Αλλά είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης ούτε προτίθεται, ούτε έχει λόγο να αποδεχτεί την κηδεμονία του.
Και φυσικά το θέμα δεν είναι τα «ήρεμα νερά» με την Τουρκία για τα οποία ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί προφανώς να έχει τις απόψεις του.
Το θέμα είναι τα «ήρεμα νερά» στην Ελλάδα, των οποίων την ηρεμία δεν ξέρω πολλούς διατεθειμένους να θυσιάσουν. Αυτό είναι άλλωστε και το ισχυρό επιχείρημα του Μητσοτάκη, το οποίο ο Σαμαράς δεν δείχνει να συμμερίζεται.
Θα το αμφισβητήσει λοιπόν ανοιχτά; Πώς; Με ποιους; Και με ποιον στόχο;
Δεν είναι σαφές. Αλλά δεν θα είναι και πολύ εύκολο.
