Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ για το Μεταναστευτικό είναι η λογική εξέλιξη των μεταβολών που έχουν συντελεστεί σε όλη την Ευρώπη πριν και μετά τις ευρωεκλογές.
Και για τις οποίες έχουμε ενημερώσει εγκαίρως τους αναγνώστες των «ΝΕΩΝ» («Πληγές», 30/8 – «Πάρτι», 14/9).
Το γενικό νόημα είναι ότι τελειώνει το πάρτι. Κι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αντέχει να συνεχίσει να ζει σαν ξέφραγο αμπέλι, ούτε σαν γη υποδοχής κάθε δυστυχισμένου στον πλανήτη.
Τόσο απλό. Η μετανάστευση δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα, υπόκειται αυστηρά στους όρους που θέτει η χώρα υποδοχής κι αν μερικές «διεθνείς συνθήκες» δεν το έχουν καταλάβει ή το έχουν παρερμηνεύσει, κανένα πρόβλημα.
Διορθώνεται. Γι΄ αυτό άλλωστε υπάρχουν τα συμβούλια υπουργών και οι σύνοδοι κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Από εκεί και πέρα ποικίλλουν οι μέθοδοι που καθένας υιοθετεί για να αντιμετωπίσει το κακό.
Αλλοι κλείνουν τα σύνορα (Γερμανία, Ολλανδία), άλλοι φτιάχνουν «χώρους υποδοχής» σε διπλανές χώρες (Ιταλία), άλλοι φρουρούν αυστηρότερα τα σύνορά τους (Ελλάδα).
Καλό θα ήταν όμως να συντονιστούν όλοι για να ξέρουμε τι κάνουμε όλοι μαζί. Η μετανάστευση είναι μια υπόθεση που αφορά συνολικά την Ευρώπη.
Δεν γίνεται να έχουμε ευρωπαϊκή υπηρεσία φρούρησης των συνόρων (FRONTEX) κι αντί να την ενισχύουμε στη δουλειά της, να τη βάζει στο μάτι κάθε χαρτογιακάς των Βρυξελλών που πουλάει δικαιωματισμό και παπατζιλίκι.
Διότι αν καταρρεύσουν τα εξωτερικά σύνορα θα επιστρέψουμε στα εθνικά και πάει το Σένγκεν. Τόσο απλό.
Το ευχάριστο είναι ότι η ευρωπαϊκή κοινωνία σπρώχνει τις κυβερνήσεις να κάνουν τη δουλειά τους.
Το προβληματικό είναι πως μάλλον ψάχνονται πώς θα την κάνουν.
Και φυσικά υπάρχει πάντα ένα «μεταναστευτικό λόμπι» που ακόμη και αποδυναμωμένο εκμεταλλεύεται τις ρωγμές και συνεχίζει να βάζει τρικλοποδιές.
Στο όνομα αντιλήψεων παρελθούσης εσοδείας και με επιδιώξεις αμφιλεγόμενες ή απλώς ιδιοτελείς.
Το ζητούμενο όμως δεν βρίσκεται στις φανφάρες περί κάποιου υποτιθέμενου δικαίου. Αλλά στην ουσία.
Τι θα κάνει δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση ώστε ως οικογένεια δημοκρατικών κρατών να διασφαλίσει την ασφάλεια, την ομοιογένεια και την προστασία της κοινωνίας της.
Ακούω διαφόρους να αποδίδουν ευθύνες στην ανάδειξη μιας «ταυτοτικής συμπεριφοράς» και στην «πόλωση των αξιών» («Le Monde», 12/10).
Φοβάμαι πως έχουν καταλάβει εντελώς λάθος την υπόθεση.
Ασφαλώς οι κοινωνίες μας έχουν και ταυτότητα και αξίες. Οφείλουν να έχουν.
Και είμαι βέβαιος πως η μεγάλη πλειονότητά τους δεν έχει καμία διάθεση να τις δει να μετατρέπονται σε γιουσουρούμ.
