Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανονική δημοκρατία στην οποία θα γινόταν συζήτηση αν ο πρωθυπουργός θα συναντηθεί με τον αρχηγό ενός κοινοβουλευτικού κόμματος.
Υποθέτω πως όλοι οι πολιτικοί σε αυτές τις δημοκρατίες θεωρούν πως τέτοιες συναντήσεις είναι μέσα στα αυτονόητα καθήκοντά τους.
Κι όχι μόνο να συναντιούνται αλλά και να αλληλοενημερώνονται και να ακούει ο ένας τον άλλο και να ανταλλάσσουν απόψεις ακόμη και για θέματα εκτός δημοσιότητας.
Γι’ αυτό άλλωστε η άρνηση του Ανδρουλάκη μετά την εκλογή του το 2021 να συναντήσει όχι τον Μητσοτάκη αλλά τον πρωθυπουργό ήταν στα όρια της απρέπειας.
Ακόμη και τώρα δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε. Υποθέτω πως στερείται απλής πολιτικής λογικής κι άλλωστε ούτε ευσταθεί ότι ο Ανδρουλάκης κρατούσε (υποτίθεται) μούτρα για τις υποκλοπές. Η εκλογή του έγινε τον Δεκέμβριο 2021 και η υπόθεση των υποκλοπών αποκαλύφθηκε το καλοκαίρι του 2022.
Τότε πάντως το θεώρησα αδιανόητο και ακατανόητο. Τώρα ελπίζω αυτή η ανορθογραφία να διορθωθεί. Ωστε να αποκατασταθεί μια απευθείας επαφή των πολιτικών αρχηγών από την οποία η δημοκρατία μας έχει μόνο να κερδίσει.
Διότι συνάντηση ή συζήτηση δεν σημαίνει συμφωνία. Ο καθένας προφανώς θα κρατήσει τις απόψεις του αφού ακούσει και τις απόψεις του άλλου.
Σημαίνει όμως συνεννόηση. Για μια σειρά από ζητήματα ευρύτερου ενδιαφέροντος. Κι η συνεννόηση αποτελεί δημοκρατικό αγαθό και ταυτοχρόνως δημοκρατική υποχρέωση.
Φυσικά υπάρχουν και τα προσωπικά. Υποθέτω πως ο Μητσοτάκης και ο Ανδρουλάκης δεν θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι.
Κανένα πρόβλημα. Είναι πολύ διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο και δεν θα εκπλαγώ αν μάθω πως δεν πολυσυμπαθιούνται. Αλλά μικρή σημασία έχει η συμπάθεια. Ουδείς τους ζητάει να ενώσουν τις ζωές τους, ούτε να τρέχουν παρέα στα μπαράκια.
Το ίδιο το δημοκρατικό σύστημα όμως τους ζητάει να έχουν διαύλους επικοινωνίας, να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο και να αναζητούν πεδία συνεννόησης.
Ούτως Ή άλλως, το γενικότερο πολιτικό κλίμα έχει κατευναστεί, οι οξύτητες έχουν υποχωρήσει, οι υστερίες εκδηλώνονται μόνο περιστασιακά, σοβαρά σημεία τριβής δεν υπάρχουν και ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει θέαμα για όλους.
Ασε που εκλογές έχουμε σε τρία χρόνια. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει.
Είναι λοιπόν μια καλή στιγμή να συγκροτηθεί ένα πλαίσιο συνεννόησης. Οχι μόνο μεταξύ Πρωθυπουργού και Ανδρουλάκη αλλά και γενικότερα μεταξύ των κοινοβουλευτικών πολιτικών αρχηγών.
Θα με ρωτήσετε βεβαίως «και ποιος αντέχει να ακούει τη Ζωή;».
Εντάξει, ας βάλουν όλοι μαζί ένα πλαίσιο. Κι ας προβλέπονται και κάποιες εξαιρέσεις.
