Δεν με εκπλήσσει ό,τι συμβαίνει, ούτε θα με αιφνιδιάσει ό,τι κι αν συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ικανοί για όλα.
Είναι αλήθεια άλλωστε ότι δεν είχα πιστέψει σε καμία περίπτωση ότι οι άνθρωποι αυτοί «ήλθαν για να μείνουν». Για «να έλθεις» αρκεί μια συγκυρία. Για «να μείνεις» χρειάζεται μυαλό, ικανότητες και δουλειά.
Ούτε αγόρασα ποτέ το παραμύθι διαφόρων επιτηδείων πραματευτών για τη «μεγάλη πολιτική προσωπικότητα» του Αλέξη Τσίπρα που «έπιανε πουλιά στον αέρα». Αποκούμπι έψαχναν για πάρτη τους. Ισως κανένα μεροκάματο.
Και για να μην παρεξηγηθώ, τίποτα από όλα αυτά δεν το ανακάλυψα τώρα που διαλύονται. Τα έχω καταγράψει εδώ και χρόνια.
Ακόμη κι έτσι όμως, χωρίς εκπλήξεις και απογοητεύσεις από προσδοκίες, οι ανενδοίαστες μεθοδεύσεις, ο κυνισμός και η ασυνειδησία τρομάζουν.
Ευτυχώς, τις ζούμε από μακριά.
Αφότου ο άγιος των εκλογών και οι ψηφοφόροι τούς έβγαλαν από τον δρόμο μας, ελάχιστα αφορούν οι πράξεις κι οι συμπεριφορές τους.
Πλακώθηκαν σε κάτι που λέγεται Κεντρική Επιτροπή ή Κοινοβουλευτική Ομάδα; Μαλλιοτραβήχτηκαν σε κάποια Πολιτική Γραμματεία; Θα ξεκατινιαστούν σε κάτι που μοιάζει με Συνέδριο αλλά κανείς δεν ξέρει αν ή πότε θα γίνει;
Μπράβο τους. Αλλά αδιάφορο για όλους τους υπόλοιπους. Είναι πλέον έξω από το παιχνίδι.
Τους καθάρισε ο Μητσοτάκης. Τους εξοβέλισε το εκλογικό σώμα. Τους έκλεισε την πόρτα το ΠαΣοΚ εκλέγοντας πάλι τον Ανδρουλάκη. Τους αποτελείωσε το κακό τους το κεφάλι.
Μπορούν αν θέλουν να κλάψουν παρέα με τον Χαρίτση και την Αχτσιόγλου αλλά πάνε τα «περασμένα μεγαλεία» με την «πρώτη φορά Αριστερά». Να τα θυμάσαι και να κλαις.
Φυσικά το προδιαγεγραμμένο της μοίρας δεν αθωώνει το αξιοθρήνητο των μεθοδεύσεων που επιστρατεύτηκαν, ούτε την αήθεια των διαδικασιών.
Η συμπεριφορά των δυσαρεστημένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον πρώην αρχηγό τους Κασσελάκη είναι πρωτοφανής και αδιανόητη για ένα δημοκρατικό κόμμα στη δημοκρατική Ευρώπη.
Σε τελευταία ανάλυση, οι ίδιοι είχαν εκλέξει τον Κασσελάκη.
Και τα δημοκρατικά κόμματα στη δημοκρατική Ευρώπη αποτελούνται από δημοκράτες. Που έχουν μάθει να λύνουν τις διαφορές τους ψηφίζοντας με κάποιους κανόνες δημοκρατίας. Οχι αποκλείοντας από την εκλογή όποιον φοβούνται.
Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα με τις ολοκληρωτικές αντιλήψεις. Πεθαίνουν χωρίς κανόνες. Χωρίς τύψεις. Μέσα στο αίμα τους.
Και μένει απλώς ο ποιητής να μονολογεί:
«Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν.
Τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθώ την ησυχία σου να ταράξω».
