Η επανεκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην προεδρία του ΠαΣοΚ δεν αποτελεί έκπληξη. Ηταν το φαβορί από την αρχή.
Είναι όμως ευκαιρία για ένα καλό ξεκαθάρισμα. Αρκεί να καταλάβει κι ο ίδιος πόσο το έχει ανάγκη παρά την επανεκλογή του.
Κανείς δεν περιμένει φυσικά πως από την εσωκομματική κάλπη θα ξεπηδήσει από σήμερα ένας «άλλος Ανδρουλάκης». Ο ίδιος θα είναι. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.
Απλώς τα παθήματα γίνονται μαθήματα και τα λάθη διδάγματα.
Υποθέτω ας πούμε πως και ο ίδιος θα έχει αναρωτηθεί τι συνέβη και βρήκε απέναντί του όλους τους ευνοημένους της πρώτης θητείας του.
Τον Δούκα, τον Κατρίνη, τον Παπανδρέου και τους περισσότερους απόμαχους «παπανδρεϊκούς» που εδώ και δεκαπέντε χρόνια πάνε από κουβά σε κουβά ψάχνοντας για ρόλους.
Μπορεί να έτυχε κάτι με κάποιον αλλά τόσος κόσμος απέναντί του σίγουρα σημαίνει κάτι περισσότερο από «κάτι που έτυχε».
Αλλωστε το ξεκαθάρισμα πέρα από πρόσωπα και ανεξάρτητα από λάθη αφορά το ίδιο το ΠαΣοΚ. Τι κόμμα θέλει να είναι;
Η περίπτωση του δημάρχου είναι ένα τυπικό παράδειγμα τι δεν θέλει να είναι. Αλλά η αποτυχία του δεν συνιστά θετικό προσδιορισμό.
Ξέρουμε απλώς πως με το χθεσινό αποτέλεσμα μπήκε φραγμός στην επαπειλούμενη «συριζοποίηση» του ΠαΣοΚ. Τίποτα άλλο.
Οπως είναι φυσικό λοιπόν ο Ανδρουλάκης δεν εξελέγη χθες «επόμενος πρωθυπουργός». Θέλει πάρα πολλή δουλειά για να συγκεντρώσει τα προσόντα και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου.
Οι «επόμενοι πρωθυπουργοί» δεν αυτοανακηρύσσονται. Αναδεικνύονται. Από την κοινωνία και το εκλογικό σώμα.
Και ο Κασσελάκης έλεγε ότι θα γίνει πρωθυπουργός κι ότι μαθαίνει γρήγορα αλλά τον πρόλαβαν τα αρκουδιάρικα.
Διότι ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ αρχηγός μόνος του. Ηγείται κάποιου κόμματος που έχει κάποιο προσωπικό, κάποια φυσιογνωμία και κάποιες προδιαγραφές. Καλώς ή κακώς, το ΠαΣοΚ με ή χωρίς τον Ανδρουλάκη οφείλει να τα αποκτήσει.
Κυρίως όμως χρειάζεται να προσγειωθεί και να αποδεχτεί ότι ζούμε στον 21ο αιώνα. Σε έναν αιώνα που η πολυαγαπημένη «σοσιαλδημοκρατία» (ό,τι κι αν σημαίνει στα καθ’ ημάς) αγκομαχά.
Πιστέψτε με είναι το δυσκολότερο από όλα και μάλιστα για ένα κόμμα που έχει μείνει λίγο στις παλιές του δόξες. Τους το είπε πρόσφατα και ο Κ. Σημίτης: έχουμε μια ευκαιρία αλλά οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες.
Να θέλεις λοιπόν να γίνεις πρωθυπουργός επειδή πέρασες τον Δούκα είναι σαν να ζητάς το Τσάμπιονς Λιγκ επειδή κερδίζεις τα οικογενειακά διπλά στο Κορωπί.
Μπορεί να τα κερδίζεις. Αλλά δεν αρκεί.
