Θυμάστε τον Τζον Κέρι; Τον αμερικανό γερουσιαστή των Δημοκρατικών, βετεράνο του Βιετνάμ, ο οποίος πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών στη δεύτερη θητεία του προέδρου Ομπάμα, ήταν υποψήφιος πρόεδρος το 2004 απέναντι στον Ρεπουμπλικανό Τζορτζ Μπους;
Σε εκείνη την αναμέτρηση, ο Κέρι ήταν άγνωστος στη διεθνή σκηνή, παρότι εκλεγόταν γερουσιαστής στη Μασαχουσέτη από το 1985. Πιο γνωστή ήταν η σύζυγός του, η Τερέζα Χάινς, της βιομηχανίας τροφίμων Heinz. Οι αντίπαλοί του τον χλεύαζαν ως τον υποψήφιο της “κυρίας κέτσαπ Heinz”. Ο Κέρι ήταν αυτό που οι ειδικοί της επικοινωνίας αποκαλούν “άχρωμος” υποψήφιος. Ήταν όμως εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, τον οποίο είχε αρχίσει ο αντίπαλός του, ο Τζορτζ Μπους, το 2003.
Η εκστρατεία του Κέρι δεν τραβούσε. Ώσπου, το βράδυ της 3ης Οκτωβρίου 2004, έγινε στη Φιλαδέλφεια η μεγαλύτερη πολιτική συναυλία από την εποχή του Γούντστοκ. Ο Bruce Springsteen που είχε μόλις κλείσει τα 55, έβαλε φωτιά στα όργανα, τραγούδησε τον αμερικανικό εθνικό ύμνο και ζήτησε από το κοινό να ψηφίσει για την αλλαγή, να ψηφίσει υπέρ του Τζον Κέρι.
Στις 23 Σεπτεμβρίου ο Μπρους Σπρίνγκστιν έγινε 75 ετών. Και πριν από τρεις μέρες δημοσίευσε ένα βίντεο με το οποίο δίνει τη στήριξή του στην υποψήφια πρόεδρο των Δημοκρατικών, την Κάμαλα Χάρις. Καθισμένος σε ένα σκαμνί, σε ένα diner κάπου στη Αμερική, φορώντας ένα καρό μπουφάν, κοιτάει ευθεία τον φακό και εξηγεί γιατί αυτές οι εκλογές στην Αμερική είναι ίσως οι κρισιμότερες από την εποχή του αμερικανικού Εμφυλίου, γιατί ο Τραμπ είναι ακατάλληλος για οποιοδήποτε αξίωμα και γιατί η Χάρις ενσαρκώνει όλα όσα είναι η Αμερική. Θα μπορούσε να είναι ένα βαρετό κλιπ, εδώ όμως μιλάει η ζωντανή ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου. Η Κάμαλα θα φροντίσει όχι μόνον για τους έχοντες, όπως εγώ, λέει ο Σπρίνγκστιν, αλλά και για τους μη έχοντες.
“Οι έχοντες, όπως εγώ”: ο Σπρίνγκστιν ξέρει ότι παρότι κατοικεί ακόμη στο Νιου Τζέρσεϊ που γεννήθηκε, ζει από χρόνια, διαφορετικά από τους Αμερικανούς της εργατικής τάξης με τους οποίους μεγάλωσε και για τους οποίους τραγουδάει πάνω από πενήντα χρόνια. Δεν παριστάνει το παιδί της αμερικανικής εργατιάς, είναι αυτός που είναι, και παίρνει σαφή θέση για αυτό που πιστεύει ότι είναι καλύτερο για την Αμερική και για τον κόσμο. Και αν η στήριξη της Χάρις μοιάζει αυτονόητη για την Ευρώπη, για την Αμερική δεν είναι.
Έναν μήνα πριν από τις εκλογές οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να είναι οριακές, σε παναμερικανικό επίπεδο αλλά και στις πολιτείες κλειδιά. Η πολυσυζητημένη στήριξη της Τέιλορ Σουίφτ– του παγκοσμίου φαινομένου της ποπ μουσικής- προφανώς είναι ενισχυτική για την υποψήφια πρόεδρο, όμως ο Σπρίνγκστιν είναι φαινόμενο διαγενεακό.
Ρωτήστε και όσους είχαν την τύχη να τον ακούσουν στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας, στις 3 Οκτωβρίου του 1988.
