Δεν ξέρω αν χθες στη Νέα Υόρκη ο Μητσοτάκης και ο Ερντογάν έχασαν μια ευκαιρία. Κι αυτό επειδή δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι υπήρξε πραγματικά κάποια ευκαιρία.
Ευκαιρία για ποιο πράγμα; Από ποιους; Και με ποιο σκοπό; Αγνωστο.
Μπορεί φυσικά οι δυο ηγέτες να συναντιούνται πολύ πιο τακτικά από το παρελθόν. Μπορεί να αφήσαμε πίσω μας τις παλαιότερες εξαλλοσύνες. Μπορεί οι δυο χώρες να πλέουν σε «ήρεμα νερά» και να συμπεριφέρονται χωρίς επιθετικότητα και εξάρσεις. Μπορεί να μην κυνηγιόμαστε «με αεροπλάνα και βαπόρια» στο Αιγαίο.
Αλλά μόνο ένας αφελής ή άσχετος θα μπορούσε να συναγάγει ότι κάπως έτσι έχουμε την ευκαιρία «να τα βρούμε». Δεν χάσαμε τίποτα που χρειάζεται να βρεθεί.
Ακόμη περισσότερο που η ελληνική πλευρά βρίσκεται σε καλύτερη θέση από το παρελθόν.
Εξέπεσαν οι ψευδαισθήσεις της «φινλανδοποίησης» και του κατευνασμού που καλλιεργούσαν διάφοροι επιτήδειοι.
Η διεθνής θέση της χώρας έχει ενισχυθεί μετά τη δεκαετία της κρίσης. Ενώ οι νέοι εξοπλισμοί αποκαθιστούν μια ισορροπία δυνάμεων και τονώνουν ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης.
Μόνο κάποιοι διαταραγμένοι λοιπόν εξακολουθούν να αναγγέλλουν φανταστικές προδοσίες, μειοδοσίες, παραχωρήσεις και εθνικές ήττες.
Σε τελευταία ανάλυση, αν η Τουρκία είναι αμετακίνητη, το ίδιο είμαστε κι εμείς. Και, μεταξύ μας, αυτά τα δύο πάνε κάπως μαζί. Οσο η Τουρκία εμμένει στις θέσεις της για το Αιγαίο ή το Κυπριακό, δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα μπορούσε να βάλει νερό στις δικές της.
Κάτι που ισχύει και στη Νέα Υόρκη και στην Αθήνα και στην Αγκυρα και όπου αλλού τύχει να συναντηθούν ο Μητσοτάκης με τον Ερντογάν.
Προφανώς λοιπόν η χθεσινή ημίωρη συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Ερντογάν δεν μας έκανε σοφότερους. Ακόμη και η έκκληση του Ερντογάν για αναγνώριση του «ψευδοκράτους» ούτε αιφνιδίασε το ακροατήριο, ούτε βρήκε πολλά πρόθυμα αφτιά.
Από την άλλη όμως είναι καλύτερα να μιλούν από το να μη μιλιούνται. Ιδίως όταν κουβέντα δεν σημαίνει απαραίτητα και ευκαιρία συμφωνίας.
Ακόμη περισσότερο που το διεθνές περιβάλλον είναι επιβαρυμένο. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή βρίσκουν τις δύο χώρες σχεδόν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Κι όσο κι αν αποφεύγουν να ρίξουν λάδι στη φωτιά, το βέβαιο είναι ότι η «συναντίληψη» που διεκδικούν δεν διευκολύνεται.
Μια χαρά λοιπόν οι τουριστικές βίζες. Καλοδεχούμενη μια συνεννόηση για το Μεταναστευτικό. Καλά και τα μπίρι-μπίρι για διάφορα διμερή.
Αλλά η Τουρκία είναι Τουρκία. Κι εμείς πάλι όχι.
