Ολο και λιγότερο μοιάζει με γάμο. Ολο και περισσότερο θυμίζει ομαδικό διαζύγιο. Ενα διαζύγιο που συνοδεύεται από έναν φλύαρο μακρύ αποχαιρετισμό.
Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε μας έχει αποχαιρετήσει προ πολλού είναι ηλίου φαεινότερον. Δεν θα βάλουμε τα κλάματα.
Για την ακρίβεια όμως κανείς δεν ξέρει τι κόμμα είναι αυτό που πολιτεύεται σήμερα με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ και υπό την προεδρία Κασσελάκη. Δεν ξέρουμε καν αν είναι κόμμα, αν έχει πρόεδρο κι αν πρόεδρος είναι ο Κασσελάκης.
Περισσότερο θυμίζει μια ατελείωτη εκκαθάριση λογαριασμών.
Ετσι ο Κασσελάκης έφαγε τον Πολάκη. Ο Πολάκης θέλει να φάει τη Λινού διότι θεωρεί ότι η Λινού φταίει που τον έφαγε ο Κασσελάκης. Τότε ο Κασσελάκης τρώει και τη Λινού για να μη δυσαρεστήσει τον Πολάκη που θέλει να βάλει υποψηφιότητα για να φάει τον Κασσελάκη.
Ο Κασσελάκης όμως θεωρεί ότι θέλει να τον φάει ο Τσίπρας. Και γι’ αυτό έφαγε τον Φάμελλο για να βάλει τον Παππά που κανείς δεν ξέρει ποιον θέλει να φάει.
Αυτό πια δεν είναι κόμμα, φαστφουντάδικο είναι.
Αλλά έτσι, ακόμη κι αν στο τέλος χορτάσεις, δουλειά δεν γίνεται. Πριν από έναν χρόνο είχαν βγάλει 47 βουλευτές και τώρα με τον αρχηγό μετρήθηκαν 17 με το ζόρι.
Νομίζω όμως ότι δεν είναι ζήτημα προσώπων ή αριθμών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα βαθύ πολιτικό πρόβλημα το οποίο αφορά την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία, την ιδεολογία και γενικότερα διαπερνά όλες τις πτυχές της δραστηριότητας ενός πολιτικού οργανισμού. Και με αυτό το πρόβλημα δεν ασχολείται επί της ουσίας κανείς.
Νόμιζαν ότι θα το λύσουν αλλάζοντας αρχηγό. Καταφανώς δεν το έλυσαν διότι δεν άλλαξαν οι ίδιοι. Και κυρίως δεν θέλησαν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει.
Παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε έναν μικρόκοσμο που διογκώνει κάθε αρρυθμία και κάθε αρλούμπα για να μετατρέψει το επουσιώδες σε κορυφαίο.
Αν το σκεφτείς καλά, κανείς δεν ξέρει γιατί τσακώνονται και ποιο είναι το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης. Η αρχηγία; Η ιδεολογία; Η πολιτική; Το κουτσομπολιό;
Το προφανές είναι η αυξανόμενη αναντιστοιχία ή ασυμβατότητα ανάμεσα σε μια σοβαρή μερίδα του κόμματος και τον αρχηγό του. Κι αυτό δεν είναι καθόλου επουσιώδες.
Αλλά όσο βαθαίνει η φαγωμάρα, τίποτα δεν μπορεί να πέσει κάτω χωρίς να σηκώσει θόρυβο. Με αποτέλεσμα κανένας συμβιβασμός να μην είναι πλέον εύκολος.
Είτε λοιπόν ο αρχηγός θα αλλάξει το κόμμα.
Είτε το κόμμα θα αλλάξει αρχηγό.
Διαλέγετε και παίρνετε.
