Πέρασα ένα συμπαθητικό καλοκαίρι ακούγοντας (μεταξύ άλλων) διάφορες απόψεις και προτιμήσεις για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Καλές Ή κακές, δεν κρίνω.
Κάποιες μοιάζουν εποικοδομητικές και συναινετικές. Κάποιες άλλες προτρέπουν τον Μητσοτάκη να βάλει έναν μπελά στο κεφάλι του.
Από τις περισσότερες τέτοιες υποδείξεις όμως λείπει η καλώς νοούμενη ανιδιοτέλεια. Δεν είναι τυχαίο. Η δεύτερη τετραετία του Μητσοτάκη δεν έχει ακόμη μορφοποιηθεί (να βιαστούμε λίγο, ε;) και την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση (κοινοβουλευτική και εσωκομματική) θεωρεί ότι το ζήτημα είναι «να περιοριστεί ο Μητσοτάκης».
Επειδή «δεν υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση», επειδή «ζούμε κατάσταση πολιτικής ανισορροπίας», επειδή «το σύστημα Μητσοτάκη τα ελέγχει όλα», επειδή «έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας», επειδή «ο Μητσοτάκης δεν είναι αρκετά δεξιός ή αριστερός»…
Είναι μια θεμιτή επιδίωξη. Πάντα στην πολιτική κάποιοι θέλουν να αποδυναμώσουν τον εκάστοτε ισχυρό ή να βρουν μια θέση στο πάλκο. Αν θα το καταφέρουν είναι μια άλλη υπόθεση.
Εως εδώ λοιπόν κανένα πρόβλημα. Δημοκρατία έχουμε.
Το πρόβλημα προκύπτει αν μπλέξουμε την Προεδρία της Δημοκρατίας σε αυτό το παιχνίδι. Διότι μόνο τυχοδιώκτες μπορεί να προσβλέπουν σε μια Προεδρία που θα αποτελεί το αντίπαλο δέος ή το χειρόφρενο του Μεγάρου Μαξίμου.
Δεν προβλέπεται συνταγματικά. Δεν έχει λογική πολιτειακά. Δεν κάνει καλό στη δημοκρατία μας.
Υποθέτω πως όλα αυτά ο Μητσοτάκης τα ξέρει. Και γι’ αυτό δύσκολα θα βάλει μπελά στο κεφάλι του. Τον οποιοδήποτε μπελά, ακόμη κι εκείνον που διαλαλεί τις καλύτερες προθέσεις.
Το απέφυγε την πρώτη τετραετία, συνεπώς δεν καταλαβαίνω γιατί θα του γεννηθεί τώρα μια τέτοια επιθυμία.
Ακόμη περισσότερο που ουδείς τον υποχρεώνει.
Οι εκλογές έχουν φύγει από τη μέση, η ΚΟ της ΝΔ δεν μοιάζει διατεθειμένη να βγει στο κλαρί και οι ενδιαφερόμενοι δραστηριοποιούνται προς το παρόν σε επίπεδο παραπολιτικών και παραπολιτικής.
Από την άλλη, ακόμη κι αν ουδείς τον υποχρεώνει, ο Μητσοτάκης οφείλει (όπως το παραδέχτηκε και ο ίδιος) να επιλέξει ένα πρόσωπο «ευρύτερης αποδοχής» – αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το πνεύμα του Συντάγματος.
Και κατ’ αρχάς να αποφασίσει αν θα προτείνει την επανεκλογή της σημερινής Προέδρου.
Υπάρχει ακόμη καιρός για να καταλήξει και προφανώς δεν θα βιαστεί. Δεν ενισχύει έναν πολιτειακό θεσμό η μετατροπή της εκλογής του σε παρατεταμένη κλωτσοπατινάδα.
Αλλωστε έχουμε ακόμη έξι μήνες έως τη λήξη της θητείας της Προέδρου.
Κι αν οι πέντε μέρες είναι μεγάλο διάστημα στην πολιτική, τότε οι έξι μήνες είναι ολόκληρη αιωνιότητα.
