Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει αποφασίσει με ποιους θα πάει (με τον Πολάκη ν’ ανήκει σ’ αυτούς προσφέροντας άλλοθι) και ποιους θ’ αφήσει. Να τους χωρέσει όλους στον «δικό του» ΣΥΡΙΖΑ είναι ανέφικτο. Γι’ αυτό κι έχει εξηγήσει πως όποιος δεν συμφωνεί με τη χάραξη της στρατηγικής είναι ελεύθερος να αναζητήσει κάτι που τον καλύπτει πολιτικά. Προτού δηλαδή, εκφράζοντας δημόσια μια διαφορετική γραμμή από την κεντρική της Κουμονδούρου, έρθει αντιμέτωπος με την (απειλούμενη) διαγραφή.

Να συμβιβαστεί ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τις νόρμες τρίτων και να μπει στα καλούπια τους αποκλείεται. Ούτε που το συζητά, όπως κι αν ονομάζονται αυτοί, όποιο κι αν είναι το background τους στην παράταξη. Ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο με ό,τι συνεπάγεται για παλαιά «τοτέμ». Κοινώς ο πρόεδρος έχει αφήσει την κεντρική είσοδο των γραφείων διάπλατα ανοικτή κι ο καθένας έχει το δικαίωμα να τη διαβεί. Έτσι θ’ αποφύγει και τη δυνητική «ατίμωση» μιας καρατόμησης.

Ο Δραγασάκης έκανε την αρχή (;)

Ο Γιάννης Δραγασάκης επέλεξε να ‘ναι ο πρώτος εξ όσων ασφυκτιούν που κούνησε μαντήλι μετά τη διπλή διάσταση στα τέλη του ’23. Από καιρό είχε αποστασιοποιηθεί, παραιτηθείς των κομματικών οργάνων, αλλά η αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά και τα «φίλια πυρά» με στόχο την νυν ηγεσία γέννησαν μια νέα, υπό διαμόρφωση, συνθήκη. Μια συνθήκη της οποίας η κατάληξη και οι συνέπειες απομένει να διαλευκανθούν.

Ο Δραγασάκης δεν ήταν άλλο ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που απλώς είχε δει φως και μπήκε. Αφενός ήταν από τους πρωτεργάτες της «πρώτης φοράς Αριστερά» στην κυβέρνηση Τσίπρα και την αναρρίχηση από τα χαμηλά στα ψηλά. Από την άλλη είχε καταλυτική συμβολή στη διακυβέρνηση της χώρας μέσα από τη χάραξη του οικονομικού πλάνου και την αντιπροεδρία.

Οι αιχμές του για «εκφυλιστικές εξελίξεις» και «διαδικασία απο-αριστεροποίησης» δεν ήταν τυχαίες. Άφησαν ήδη το βαθύ σημάδι τους. Ναι μεν ο βετεράνος πολιτικός είχε επί της ουσίας ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη, αλλά η λήξη της πολιτικής σχέσης του με τον ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε πληγή. Ειδάλλως η Κουμουνδούρου δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να στάξει δηλητήριο και ν’ αφήσει υπονοούμενα για εξυπηρέτηση τραπεζικών συμφερόντων συνδυαστικά με υπονόμευση. Ούτε ο Π. Πολάκης θα γελούσε τόσο βιτριολικά χτυπώντας πένθιμα τις καμπάνες της Τράπεζας της Ελλάδας.

Το προηγούμενο επτάμηνο ο Γ. Δραγασάκης είχε επιλέξει να δώσει χρόνο, παραμένοντας εντός των κόλπων του ΣΥΡΙΖΑ ως παρατηρητής εξελίξεων. Αντικρίζοντας όμως μια ασταμάτητη απομάκρυνση από «σταθερούς κανόνες» και «δημοκρατικές εγγυήσεις σεβασμού της αξιοπρέπειας», όπως σημείωσε, πήρε το καπελάκι του και χαιρέτησε.

Οι αναφορές των τελευταίων εβδομάδων σε «μαύρα χρήματα και ταμεία» έδειχναν με το δάχτυλο και τον ίδιο. Θιγμένος, θεώρησε πως όλο αυτό ήταν ένα «χτύπημα κάτω από τη μέση», μια «ευθεία προσβολή» που θα ήταν αδύνατο να προσπεράσει. Και δεν την προσπέρασε, υποβάλλοντας παραίτηση και περνώντας την κόκκινη γραμμή.

Τι θα κάνουν οι υπόλοιποι της ίδιας τάσης

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε εξίσου επιθετικά, έγινε ξεκάθαρο πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για κανέναν κι ο καθείς θα τραβήξει εφεξής τον δρόμο του. Μένει να διευκρινιστεί ποιοι θα είναι αυτοί που θα πατήσουν πάνω στα χνάρια του πρώην υπουργού, ακολουθώντας έκτοτε την ίδια ή διαφορετική κατεύθυνση.

Οι διαδοχικές συνεδριάσεις των οργάνων, όλο το προηγούμενο διάστημα, έδειξαν την τάση και παρείχαν διευκρινίσεις για το ποιοι είναι με ποιους. Με ποιους δηλαδή ο Στ. Κασσελάκης ταυτίζεται εξ ολοκλήρου ή έστω μπορεί να συνεργαστεί και από ποιους απέχει χιλιόμετρα. Σε σκέψεις, ιδέες, προθέσεις και πράξεις. Τα στρατόπεδα είναι χωρισμένα και οι ζωσμένοι «αντίπαλοι» στα όπλα. Κοινό μέλλον δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Η Όλγα Γεροβασίλη πήρε νωρίς νωρίς αποστάσεις από τον τρόπο που το επικοινωνιακό επιτελείο διαχειρίστηκε τον χωρισμό. «Κανείς δεν μπορεί να ξεχνά τη μακρόχρονη, ηθική και συνεπή διαδρομή του στην Αριστερά και την τεράστια συνεισφορά του στην κυβερνητική μας πορεία» επεσήμανε παρότι εξέφρασε τις αντιρρήσεις για την κίνησή του.

Σε αντίστοιχο πνεύμα κινήθηκαν ο Κώστας Ζαχαριάδης κι ο Γιώργος Βασιλειάδης, ανεξαρτήτως των ενίοτε διαφωνιών τους με τον Γ. Δραγασάκη. Την απαξίωση αντέκρουσαν αμφότεροι ως ίδιον μιας άλλης πολιτικής στάσης που δεν ασπάζονται εντός κόμματος.

Η ολική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι άλλο απ’ αυτό που πρέσβευε ως την περυσινή αλλαγή ηγεσίας έχει βρει πολλούς να διαφωνούν έντονα και να διαφοροποιούνται. Η πιθανότητα να συνεχίσουν από άλλο μετερίζι αρχίζει ν’ αυξάνεται γεωμετρικά. Όλα είναι εντελώς ρευστά, αλλά κι όλα θα έρθουν στην ώρα τους.

Ο φορέας που ετοιμάζεται

Ποιο θα είναι αυτό το μετερίζι; Ο Γ. Δραγασάκης το ονομάτισε «μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, από τη ριζοσπαστική αριστερά ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Είναι αλλιώς ένα «ελληνικό Λαϊκό Μέτωπο», του οποίου η πρώτη ζύμωση συνέβη προ ημερών στο Μεταξουργείο. Είναι γενικώς μια συμμαχία δυνάμεων, όχι τόσο ποσοστών, που επιδίωξη έχει να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην κυριαρχία Μητσοτάκη.

Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί, μπορεί να ‘ναι κι όλα χώρια. Η προεδρική μάχη στο ΠαΣοΚ επιδρά κι αυτή αναλογικά.

Σίγουρα πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη δεν θα έχει ν’ αναμετρηθεί μόνο με τον εαυτό του μέσα στους επόμενους μήνες. Θα βρει σύντομα, όπως δείχνουν οι συνθήκες, και κάτι άλλο απέναντί του. Κάτι νέο που θα έρθει εξ Αριστερών του για να κερδίσει έναν (απογοητευμένο) κόσμο που αναζητά εκπροσώπηση και να καταλάβει έναν χώρο που δεν φυλάσσεται.

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην φοβάται μια τέτοια σύγκρουση. Ούτε την αποφεύγει βεβαίως, έχοντας λάβει εγγυήσεις από τη διασπασμένη Πολιτική Γραμματεία πως, αν καταστεί αναγκαίο, αυτός θα ηγηθεί αυτός των εξελίξεων. Πρωτίστως βέβαια θα χρειαστεί να μετρήσει πόσοι θα του έχουν απομείνει για να «πολεμήσουν» μαζί του.