Σε όλο τον κόσμο ασχολούνται με τις κυβερνήσεις τους. Τι έκαναν, τι δεν έκαναν, τι θα κάνουν.

Ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει κυβέρνηση, όπως στη Γαλλία, την κυβέρνηση ψάχνουν να βρουν.

Στην Ελλάδα αντιθέτως ασχολούμαστε με την αντιπολίτευση. Τι κάνει, τι θα κάνει, πώς θα το κάνει.

Ο Τύπος του Σαββατοκύριακου ήταν γεμάτος από υποδείξεις, ιδέες, προτάσεις κι αρλούμπες.

Αλλος επικαλείται (Θεός φυλάει…) το Λαϊκό Μέτωπο και τον Λεόν Μπλουμ. Αλλος θέλει οι δύο και περισσότεροι να γίνουν ένας. Αλλος ζητάει να φτιάξουν οι δύο έναν τρίτο – είναι η μέθοδος που πρώτος δοκίμασε ανεπιτυχώς ο Δρ Φρανκενστάιν.

Δεν αμφισβητώ ότι το καλοκαίρι θέλει λίγη κουβέντα για την παραλία όταν εξαντληθεί η συζήτηση για τις μεταγραφές του Παναθηναϊκού. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να φεύγει διακοπές με το μυαλό στα σχέδια του Τεμπονέρα ή τις επόμενες κινήσεις του Κατρίνη.

Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Υποθέτω πως κάποιοι θεωρούν ότι η αντιπολίτευση είναι κάτι σοβαρό και σημαντικό. Συνεπώς πως ενδιαφέρει.

Τρίχες. Ούτε σοβαρό είναι, ούτε σημαντικό.

Ολες οι χώρες προοδεύουν αν έχουν μια καλή κυβέρνηση. Καμία χώρα δεν πρόκοψε ποτέ επειδή είχε καλή αντιπολίτευση.

Από την άποψη δηλαδή των συμφερόντων της χώρας, τρεις σκασίλες έχουμε αν η αντιπολίτευση «θα είναι δύο, θα είναι τρεις, θα είναι χίλιοι δεκατρείς» που τραγουδούσε κι ο Μίκης.

Αλλωστε η ίδια η συζήτηση προσδιορίζει τη σημασία και τη σοβαρότητά της.

Συζητούμε επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι η αδυναμία ή η ανικανότητα της αντιπολίτευσης είναι κάτι που δεν αφορά μόνο την αντιπολίτευση αλλά μας αφορά όλους.

Λες κι αν εμφανιστεί αύριο ως διά μαγείας κάποιο κόμμα «Πασοκόριζα» θα πέσουν οι τιμές, θα αυξηθούν τα επιδόματα, θα κλέβουμε ελεύθερα την Εφορία και ο Μητσοτάκης θα ζητήσει άσυλο στην υπερορία.

Αλλά ακόμη κι αν δεχτώ ότι το θέμα έχει κάποιο ενδιαφέρον, αυτό υποβαθμίζεται από τη σημασία και τη σοβαρότητα όσων μετέχουν στην κουβέντα.

Πέστε μου ειλικρινά ποιος πιστεύει ότι το αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη είναι ο Δούκας ή ο Χαρίτσης ή ο Γερουλάνος ή ο Πολάκης ή ο Ραγκούσης.

Αν μάλιστα ακούσει κανείς τις οικονομικές αναλύσεις του Κασσελάκη (όπως τώρα με τις τράπεζες…) είναι να απορεί πώς βρέθηκε ο άνθρωπος στην Goldman Sachs.

Εδώ όμως είναι η ουσία του πράγματος. Ολοι (που λέει ο λόγος…) κουβεντιάζουν το «ποιος» που δεν υπάρχει. Κι αρνούνται να βάλουν κάτω το «πώς» και κυρίως το «γιατί» που είναι η ουσία των πραγμάτων.

Τι να σου κάνει μετά κι ο Φρανκενστάιν;