Τελικά με τις ευρωεκλογές δεν μας την έπεσαν οι φασίστες. Μπορεί να κέρδισαν η Μελόνι κι η Λεπέν μερικές έδρες αλλά η δημοκρατία άντεξε.
Θα δούμε τώρα τι θα γίνει στη Γαλλία. Αλλά υποψιάζομαι ότι και εκεί τελικά θα αντέξει.
Ποιοι πάτωσαν;
Πρώτα οι φιλελεύθεροι (Renew) και οι Πράσινοι που έχασαν μαζί σαράντα έδρες – πλήρωσαν το κόστος των ενοχλητικών «ναιμεναλλάδων»… Υστερα η Αριστερά που πήρε περίπου το 5% των εδρών και μάλιστα χωρίς Κούλογλου ή Παπαδημούλη. Δεν το λες και λαοθάλασσα που θα αλλάξει τον κόσμο.
Εχει όμως νόημα ο απολογισμός;
Για λόγους τάξης. Κι ίσως επειδή ο Λίντον Τζόνσον έλεγε πως «το πρώτο μάθημα της πολιτικής είναι να μάθεις να μετράς».
Μπορεί λοιπόν το Λαϊκό Κόμμα να κέρδισε περισσότερες έδρες από τα περιορισμένα κέρδη και των δύο ακροδεξιών ομάδων που με το ζόρι πήραν 19 περισσότερες.
Ενδέχεται μάλιστα με τις μετεκλογικές προσχωρήσεις να φτάσει το Λαϊκό Κόμμα σε κοινοβουλευτική δύναμη 200 εδρών.
Αλλά όπως φαίνεται ο νέος συσχετισμός στο Ευρωκοινοβούλιο δεν θα επηρεάσει ουσιαστικά την κατανομή των αξιωμάτων. Η συμμαχία Λαϊκών, Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελεύθερων μάλλον θα επιβεβαιωθεί. Καλώς ή κακώς δηλαδή business as usual.
Αποτέλεσμα; Η επέλαση της Ακροδεξιάς έμεινε στα χαρτιά. Ακόμη κι αν ενωθούν, οι δύο ακροδεξιές ομάδες θα φτάσουν στο μέγεθος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (146 έναντι 136 έδρες). Δύσκολο να ενωθούν και πάντως τίποτα περισσότερο.
Αυτά λοιπόν λένε οι αριθμοί και δεν ξέρω άλλο τρόπο να συζητάμε για εκλογές.
Μόνο η Αριστερά καταφέρνει να μεταφέρει τη συζήτηση κάπου ανάμεσα στον χιλιασμό και την εσχατολογία.
Ούτε λίγες μέρες δεν πέρασαν από τις κάλπες και μάθαμε ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει τη «μεγαλύτερη πολιτική κρίση της 50ετίας» και ζούμε το «ρέκβιεμ για την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία» («Η Εφημερίδα των Συντακτών», 15/6).
Χριστέ και Παναγία. Πώς μας συνέβη τέτοια καταστροφή;
Εν τω μεταξύ η μόνη νεκρώσιμη ακολουθία που ακούστηκε είναι από την κηδεία της Νέας Αριστεράς.
Για να είμαι ειλικρινής αρχίζω να υποθέτω ότι πολλούς θέλγει το πρότυπο του ημίτρελου ιεροκήρυκα που φωνάζει «Μετανοείτε! Μετανοείτε!» διότι έρχεται «το τέλος του κόσμου» και η «Δευτέρα Παρουσία».
Καταλαβαίνω βεβαίως την απόγνωση του ιεροκήρυκα. Ο καθένας θα την αισθανόταν αν του είχε πάρει το κόμμα ο Κασσελάκης με τον Τάιλερ και τη Φάρλι.
Ο πανικός όμως αποδείχθηκε τελικά περιττός. Οπως είπαμε, η δημοκρατία άντεξε. Για την Αριστερά, το βλέπω πιο δύσκολο.
Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς τον Κασσελάκη, πρέπει κάτι να κάνει για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της.
Μπορεί να κήρυξαν πανστρατιά κατά των «πρωταθλητών της πολεμικής υστερίας» (Σ. Βαλντέν, «Η Εφημερίδα των Συντακτών», 3/6). Αλλά τελικά τους πέρασε και η Λατινοπούλου.
Δύο δρόμους βλέπω να ανοίγονται μπροστά τους.
Είτε θα πλακωθούν μεταξύ τους και μετά θα θάψουν τα θύματα. Είναι η παραδοσιακή αριστερή μέθοδος επίλυσης των κομματικών διαφορών. Είτε θα πλακωθούν μεταξύ τους και μετά θα πάνε όλοι μαζί στο ΠΑΣΟΚ. Είναι λιγότερο αριστερό αλλά εκ πρώτης όψεως συμφέρει περισσότερο.
Σε αυτή τη δεύτερη επιλογή όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι στα καλύτερά του και προς το παρόν ασχολείται τι θα κάνει με τον Ανδρουλάκη.
Συνεπώς η «συγχώνευση» ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ που φαίνεται να προκρίνει ο Παππάς «13-0» (Real FM, 17/6) δύσκολα θα πραγματοποιηθεί. Για δύο λόγους.
Πρώτον επειδή είναι δύο κόμματα με διαφορετικούς αρχηγούς, διαφορετικές φιλοδοξίες, διαφορετικό DNA και διαφορετικά σχέδια. Παράταξη «Πασοκοσύριζα» δεν υπάρχει και κανείς δεν προσφέρεται να κάνει το υποκατάστημα του άλλου.
Δεύτερον μια ενδεχόμενη συγχώνευση των δύο θα έχει και σημαντικές εκατέρωθεν απώλειες αφού δεν θα «συγχωνευτούν» όλοι αγόγγυστα. Κοινώς, δεν συμφέρει πιθανότατα ούτε αριθμητικά.
Φυσικά υπάρχει μια διάχυτη ρητορική για την ανάγκη ενός «δεύτερου πόλου». Η οποία φαίνεται να προσπερνά τη διαβεβαίωση πως οι επιδέξιοι πόλοι θέλουν και μεταξωτά βρακιά.
Η υποβόσκουσα παραδοχή ή υποψία είναι ότι ο «δεύτερος πόλος» μπορεί να διορθώσει κάτι που ονομάστηκε «πολιτική ανισορροπία» και το οποίο μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια.
Ασφαλώς τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Ο μηχανισμός ρύθμισης της δημοκρατίας είναι η ίδια η δημοκρατία και δεν έχει σχέση με τον αριθμό ή την ισχύ των ανταγωνιστών στους κόλπους της εφόσον προκύπτουν από νομιμοποιημένες διαδικασίες.
Εντελώς παραδόξως όμως αυτή η θεωρία δεν προέρχεται από πολιτικούς επιστήμονες αλλά από… συνταγματολόγους! Δεν χρειάζεται να τους απαριθμήσω αλλά είναι πολλοί και πολυγραφότατοι.
Προφανώς κάποιο ρόλο έχει παίξει ένας παρωχημένος «συνταγματισμός» που μαστίζει εδώ και δεκαετίες την ελληνική πολιτική.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υποθέτω πως στην ανομολόγητη λογική τους η «ισορροπία» παραπέμπει σε μια ανίσχυρη και ταπεινή εκτελεστική εξουσία, η οποία θα υφίσταται όλους τους πιθανούς και απίθανους εκβιασμούς. Και η οποία φυσικά θα καλείται να διατηρήσει την «ισορροπία» υποκύπτοντας για λόγους «ισορροπίας» στον καβγατζή της ημέρας.
Με άλλα λόγια, το συνταγματικό πρότυπο κρύβει στην πραγματικότητα ένα πολιτικό μοντέλο. Το οποίο θα μπορούσε κανείς να συζητήσει αλλά δεν έχει ποτέ υποβληθεί και εγκριθεί από τον ελληνικό λαό.
Η συζήτηση λοιπόν περί Κεντροαριστεράς αυτήν ακριβώς την παρανόηση ή (ακόμη χειρότερα) τη στρέβλωση υπηρετεί.
Καμία αντίρρηση. Αλλά όσοι ενδιαφέρονται να το ζήσουν θα έπρεπε πρώτα να το καταστήσουν σαφές πριν αρχίσουν να καλούν τους άλλους σε προσευχή και μετάνοια.
Και τότε θα δούμε αν η κοινωνία επιλέξει για πρωθυπουργό τον Οσιο Νίκωνα τον «Μετανοείτε».
