Παλαιότερα στην Αριστερά έλυναν τις κομματικές διαφορές τους με διαγραφές. Τώρα φαίνεται πως τις λύνουν με απολύσεις.
«Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα» που έλεγε κι ο αλύγιστος σύντροφος Ζαχαριάδης.
Απλώς απορείς όχι επειδή τους απολύουν αλλά επειδή τους είχαν προσλάβει. Να τους κάνουν τι;
Στο ΠΑΣΟΚ είναι τουλάχιστον πιο παραδοσιακοί. Ισως επειδή εκεί οι βουλευτές και τα στελέχη δεν είναι υπάλληλοι.
Μπορεί λοιπόν ο Ανδρουλάκης να απείλησε με διαγραφές και όχι με απολύσεις αλλά τελικά χρησιμοποιεί μια πιο σατανική μέθοδο.
Τους εξαντλεί σε συνεδριάσεις που προετοιμάζουν την επόμενη συνεδρίαση για να καταλάβουν αν έχασαν ή αν κέρδισαν.
Είχαμε μια ολοήμερη συνεδρίαση προχθές, ακολουθεί μια άλλη την ερχόμενη εβδομάδα, ασφαλώς θα υπάρχει και συνέχεια. Ελπίζω να αντέξουν οι ομιλητές και τα κλιματιστικά.
Αποτέλεσμα; Δυο το λάδι, τρεις το ξίδι, πέντε το λαδόξιδο. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
Την ίδια στιγμή που το ζήτημα είναι πάρα πολύ απλό.
Το ΠΑΣΟΚ θέλει να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Θεμιτή φιλοδοξία.
Είναι όμως εφικτό; Δεν είναι; Κι αν δεν είναι, πώς θα γίνει; Με ποια φυσιογνωμία, ποια πρόσωπα, ποιες προϋποθέσεις και ποιες προδιαγραφές;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουν. Κι αυτό ακριβώς είναι που δεν κουβεντιάζουν παρά μόνο μέσα από τις γραμμές και με διάφορα παρδαλά υπονοούμενα.
Προς το παρόν, όπως υπολογίζουν κι οι «Στεφανουά» που ξέρουν από Αγρια Δύση, έχουμε «τόσους πολλούς αρχηγούς και τόσο λίγους Ινδιάνους». Από την άποψη των Ινδιάνων δεν συμφέρει.
Γι’ αυτό λοιπόν πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει κάτι, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσει τι είναι. Διότι «κόμμα εξουσίας» ή «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» ή «κίνημα αλλαγής» με 12%-12,5% στο μέτρημα δεν υπάρχει. Αυτό είναι ποσοστό ΦΠΑ.
Ακόμη χειρότερα. Ενώ το ζήτημα μοιάζει προφανές, διάφοροι επιτήδειοι κουβενταδόροι παρασύρουν τους άλλους χασογκόληδες σε μια ανόητη και ακατανόητη συζήτηση περί υποτιθέμενης «Κεντροαριστεράς» κι άλλα παραμύθια με δράκους που τελικά αποδεικνύονται νεράιδες.
Λες και το ζητούμενο είναι να βρουν κι άλλους αρχηγούς, όχι κι άλλους Ινδιάνους.
Τρίχες. Τα κόμματα δεν πολιτεύονται με παρέα, ούτε πηγαίνουν όλοι μαζί σχολική εκδρομή με τα άλλα παιδάκια.
Βάζουν έναν αρχηγό, όποιον θέλουν. Δηλώνουν τι είναι, αφού το συμφωνήσουν μεταξύ τους. Και διεκδικούν την ψήφο όποιων ενδιαφέρονται να τα ψηφίσουν.
Αν κερδίσουν, κέρδισαν. Αν χάσουν, πάμε παρακάτω. Απλά και καθαρά.
Τα υπόλοιπα είναι (όπως έλεγε κι η Μαλβίνα) «δέκα κώλοι που ψάχνουν για καρέκλα».
Κι εδώ δεν λείπουν μόνο οι Ινδιάνοι. Λείπουν και οι καρέκλες.
