Ο πατέρας μου δεν είχε σχέση με την πολιτική. Είχε όμως με το θέατρο.
Συνήθιζε λοιπόν να λέει πως:
– Οταν η παράσταση δεν κόβει εισιτήρια, αλλάζεις πρωταγωνιστή ή έργο. Δεν αλλάζεις τις ταξιθέτριες!
Από μια άποψη είναι μια χρήσιμη συμβουλή και για την πολιτική.
Ολος ο καβγάς που εξελίσσεται μετεκλογικά στο ΠΑΣΟΚ συνοψίζεται σε μια πολύ απλή ερώτηση: πουλάει ή δεν πουλάει ο Ανδρουλάκης;
Αν θεωρούμε πως κόβει εισιτήρια ο αρχηγός, κανένα πρόβλημα. Συνεχίζουμε.
Αν θεωρούμε πως δεν κόβει, πάλι κανένα πρόβλημα. Αλλάζουμε αρχηγό.
Σίγουρα πάντως δεν φταίνε οι ταξιθέτριες.
Ούτως Ή άλλως, ο Ανδρουλάκης κλείνει δυόμισι χρόνια στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Εκανε ήδη τέσσερις εκλογές (δύο βουλευτικές, ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές). Κι υποθέτω ότι κάθε ψηφοφόρος έχει διαμορφώσει πλέον άποψη για τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του.
Τα άλλα λόγια είναι φτώχεια. Χάσιμο χρόνου και σπατάλη σάλιου.
Φυσικά δεν θα κρίνω εγώ αν πουλάει ή δεν πουλάει ο Ανδρουλάκης. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του.
Υπάρχουν όμως δύο σοβαρά ζητήματα αστοχίας.
Πρώτον, η «αντιδεξιά» πολιτική απέναντι στην κυβέρνηση αποδείχτηκε πιο παλιομοδίτικη κι από τα παντελόνια καμπάνα.
Οδήγησε το ΠΑΣΟΚ από λάθος σε λάθος (επιστολική ψήφος, ιδιωτικά Πανεπιστήμια, κράτος δικαίου) και το έριξε στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον, η θεωρία του «ώριμου φρούτου» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε αποτυχημένη.
Εξι μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν και το ΠΑΣΟΚ έκανε ησυχία μην τους ενοχλήσει. Μετά, έπαψαν να διαλύονται στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είδε την πλάτη τους.
Χαμένες ευκαιρίες; Πιθανώς. Αλλά η ζωή δεν είναι σαν το τραμ. Οταν φύγει μια ευκαιρία, δεν θα ακολουθήσει απαραιτήτως μια δεύτερη.
Ασε που η πολιτική στις μέρες μας δεν μπορεί να είναι μια κακόγουστη μίμηση της δεκαετίας του ’80.
Διότι το γενικότερο πρόβλημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε σοβαρά βήματα στον αυτοπροσδιορισμό ή έστω στον επαναπροσδιορισμό του. Αρκέστηκε στις αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος.
Ακόμη κι η συχνή αναφορά στη «σοσιαλδημοκρατία» είναι ουσιαστικά παραπειστική.
Οχι μόνο επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ αυθεντική «σοσιαλδημοκρατική» κουλτούρα. Αλλά κι επειδή η σοσιαλδημοκρατία σήμερα είναι ένα μπερδεμένο «κάτι από όλα».
Η έλλειψη αυτοπροσδιορισμού άλλωστε χαρακτηρίζει μια ολόκληρη γενιά στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Μιλούν πλέον στην τηλεόραση και χρειάζεται να διαβάσεις το σούπερ στη βάση της οθόνης για να καταλάβεις από ποιο κόμμα είναι ο ομιλητής.
Κι αυτό, θα έλεγε ο πατέρας μου, σημαίνει πως για την παράσταση ίσως δεν φταίει μόνο ο πρωταγωνιστής.
Μπορεί να φταίει και το έργο.
