Αρχισαν οι μαντεψιές για τον μελλοντικό «αρχηγό της Κεντροαριστεράς» αλλά μάλλον χωρίς αντικείμενο.
Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει πρώτα να βρουν αν κυκλοφορεί κάτι που λέγεται Κεντροαριστερά. Κι ύστερα κάποιον που να μοιάζει έστω από μακριά για υποψήφιος Πρωθυπουργός.
Τίποτα από τα δύο δεν υπάρχει σήμερα. Και τίποτα από τα δύο δεν θα είναι εύκολο να βρεθεί. Αλλά και τα δύο είναι απαραίτητα.
Αφενός επειδή χρειάζεται να βρεθεί κάποια Κεντροαριστερά ή να την ονομάσουν κάπως έτσι, η οποία θα έχει έναν αρχηγό ή έστω κάποιον που θα τον υποδύεται.
Προς το παρόν είδα να μετρούν ακόμη και τον Τσίπρα ή αρχηγούς και στελέχη διαφόρων κομμάτων που δεν δείχνουν διατεθειμένα να αυτοβυθιστούν, ούτε να συνεταιριστούν. Τζάμπα το μέτρημα, δηλαδή.
Υστερα υποθέτω ότι αυτή η Κεντροαριστερά θα πρέπει να λέει κάτι που να πείθει εκείνους που ενδιαφέρονται να την ψηφίσουν ότι μοιάζει με Κεντροαριστερά ή έστω με «προοδευτικό Κέντρο».
Αυτό το πράγμα δεν το γνωρίζω αλλά κάπως έτσι το λέει ο Κασσελάκης και ωραίο μου ακούγεται. Αν ξέραμε και τι είναι…
Ο αυτοπροσδιορισμός όμως αποτελεί προϋπόθεση. Διότι αν η Κεντροαριστερά λέει τα ίδια με τη ΝΔ, με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τότε δεν είναι Κεντροαριστερά.
Είναι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και κυρίως φέρνει όλο και περισσότερο σε ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα τελευταία δεδομένα.
Είναι απαραίτητος λοιπόν ο αυτοπροσδιορισμός; Ναι. Είναι αρκετός; Οχι.
Διότι χρειάζεται και κάποιος που να μοιάζει στοιχειωδώς με πρωθυπουργό μήπως και νικήσει κάποτε τον Μητσοτάκη. Το 52,5% θεωρεί ότι κανείς από τους υπάρχοντες και τους γνωστούς δεν μπορεί να το κάνει (GPO, 25/5).
Είναι πολύ υψηλό ποσοστό κι αν δεν βρεθεί τρόπος να περιοριστεί τα άλλα λόγια είναι φτώχεια.
Γιατί όμως έχει εδραιωθεί πλειοψηφικά αυτή η εντύπωση;
Νομίζω ότι η εξήγηση είναι απλή. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο εκάστοτε εν ενεργεία πρωθυπουργός έχει πάντα ένα δημοσκοπικό προβάδισμα.
Αλλά στην προκειμένη περίπτωση και κακά τα ψέματα κανείς άλλος δεν γεμίζει το μάτι ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά.
Φυσικά είναι κρίμα. Η δημοκρατία χρειάζεται λύσεις και εναλλαγές.
Στις σύγχρονες δημοκρατίες όμως η πολιτική είναι επάγγελμα και μάλιστα σοβαρό. Που ασκείται με προϋποθέσεις διαχειριστικής επάρκειας, συγκρότησης, γνώσης και επίγνωσης.
Δεν είναι καλαμπούρι πρωινάδικου, ούτε οργισμένη δραστηριότητα φτηνού συνδικαλισμού.
«Πρωθυπουργοί από το καλάθι» μπορεί ασφαλώς να υπάρξουν, το έχουμε ζήσει εδώ και αλλού. Αλλά δεν είναι το ζητούμενο, ούτε το χρήσιμο.
Ασε που χαλάνε και γρήγορα.
