Δεν θυμάμαι άλλη προεκλογική περίοδο έστω ευρωεκλογών στην Ελλάδα που να τη ζήσαμε παρέα με όλη τη γειτονιά.
Ηλθε ο Ράμα. Πήγαμε στον Ερντογάν. Βγήκε κι η Σιλιάνοφσκα με τον Μιτσκόσκι στη Βόρειο Μακεδονία, έδεσε το γλυκό.
Ούτως ή άλλως δεν είχαμε και πολλά δικά μας να συζητήσουμε. Κι άρχισαν έτσι τα νταραβέρια με τους γείτονες.
Χωρίς ζημιές. Ο Ράμα πήρε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα κι αποχώρησε δίχως να κυριεύσει το Γαλάτσι. Ο Μητσοτάκης επέστρεψε από την Αγκυρα χωρίς να απαρνηθεί την πίστη του, ούτε υποχρεώθηκε να πάει εθελοντής στη Χαμάς.
Αλλά οι νεοεκλεγμένοι στα Σκόπια άρχισαν κάτι τσαλιμάκια για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Γενικώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και είναι αλήθεια ότι στα Σκόπια μιλούν ακατάπαυστα και χωρίς λόγο.
Αλλά δικό τους θέμα. Προφανώς η Αθήνα δίνει χώρο και χρόνο στη νέα πολιτική ηγεσία να κάνει πίσω στην προεκλογική ρητορική της. Να τα μαζέψει, δηλαδή.
Δεν έχει κανένα λόγο να κάνει κάτι άλλο και κυρίως δεν έχει κανένα λόγο να κυρώσει τώρα τα μνημόνια συνεργασίας ή να το ρίξει στο τσάμικο.
Η μπάλα είναι στα Σκόπια και μόνο κάποιοι ανεγκέφαλοι της δικής μας πλευρά μπορεί να εισηγούνται την οιαδήποτε κατευναστική ή επιθετική χειρονομία στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Δικό τους λοιπόν το πρόβλημα, ας το λύσουν. Παρακολουθούμε, ζωηρά.
Αν δεν τους αρέσει η συμφωνία, κουράγιο. Ούτε εμάς μας άρεσε αλλά την εφαρμόσαμε διότι έτσι κάνουν οι πολιτισμένες χώρες με τα συμφωνηθέντα.
Θα κάνουν πίσω; Νομίζω ότι θα κάνουν.
Πολύ δύσκολα η Βόρεια Μακεδονία θα αντέξει τη διεθνή πίεση και θα πάρει την ευθύνη μιας αποσταθεροποίησης που θα ξεκινά πρωτίστως από την ίδια.
Αλλά ούτε χρειάζεται και τυράκι ή παρακαλετά για να κάνουν πίσω. Οι συσχετισμοί αρκούν. Κι αν δεν αρκέσουν, να είναι βέβαιοι πως θα το μάθουν πρώτοι στα Σκόπια.
Ολα αυτά όμως έχουν ένα γενικότερο συμπέρασμα που αφορά την Ελλάδα.
Η χώρα μας είναι πλέον μια ισχυρή, ασφαλής και σταθερή χώρα. Οφείλει συνεπώς να πολιτεύεται με νηφάλια επίγνωση των δεδομένων και του μεγέθους της. Χωρίς υστερίες.
Δεν συντρέχει συνεπώς κανένας λόγος να ταλαιπωρείται διαρκώς από μια κρίση αυτοπεποίθησης ή από ένα παραλήρημα μεγαλείου.
Ή ακόμα χειρότερα να βιώνει ένα συνεχές πηγαινέλα από τον ενδοτισμό των κομπλεξικών στη μεγαλομανία των ανεγκέφαλων.
Στην ιστορία μας και σε πολλές περιπτώσεις τα έχουμε πληρώσει και τα δυο.
Δεν βλέπω λοιπόν γιατί θα πρέπει να συνεχίσουμε τις πληρωμές.
