Υπάρχει μια θεωρία που λέει πως όταν η Τουρκία τα έχει καλά με τη Δύση είναι καλό για εμάς.
Υπάρχει όμως κι η άλλη θεωρία που υποστηρίζει πως όσο χειρότερα τα έχει η Τουρκία με όλους τόσο καλύτερο είναι για εμάς.
Σας αφήνω να διαλέξετε.
Αλλά εν τω μεταξύ δεν βλέπω γιατί πρέπει να βάλω τα κλάματα επειδή άλλη μια φορά οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις μπαίνουν σε κρίση – μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο…
Η πολυσυζητημένη επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στον Λευκό Οίκο προσέκρουσε σε αδιέξοδο κι αυτό δεν ξέρω για ποιον λόγο είναι καλό για τον Ερντογάν.
Ο οποίος την ίδια στιγμή εμφανίζεται περίπου σαν διεθνής πάτρονας της Χαμάς και άλλων καθαρμάτων τέτοιου τύπου.
Και Λευκός Οίκος και Χαμάς; Δεν ξέρω αν στην Τουρκία έχουν μικρά καρπούζια αλλά δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη κανείς δεν μπορεί να κρατήσει. Ούτε κι ο καλύτερος νταραβεριτζής.
Παρατηρώ όμως μια επαναλαμβανόμενη πατέντα. Κάθε φορά που έχουμε μια φασαρία, η Τουρκία πετάγεται και διεκδικεί ρόλο. Εναν ρόλο. Κάποιον ρόλο. Οποιον ρόλο.
Προφανώς της έχει μείνει συνήθεια από τις επαναστάσεις του 2010, όταν ο Ερντογάν νόμισε ότι θα ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου.
Τρίχες. Η «αραβική άνοιξη» έληξε άδοξα.
Εκτοτε η Τουρκία επιδίωξε να ανακατευτεί εξίσου άδοξα στο ματσάκι Ρωσία – Ουκρανία, στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, στον Καύκασο ή στη Μέση Ανατολή.
Σε όλα αυτά τα γήπεδα όμως η Τουρκία βρίσκεται σήμερα εκεί όπου βρισκόταν στην αρχή. Κανείς δεν έδειξε ιδιαίτερη διάθεση να την ενθαρρύνει ή να την αποδεχτεί ως πρωταγωνίστρια, εκτός ίσως από τη μισή Λιβύη, τη Χαμάς, άντε και τους αδελφούς Αζέρους.
Είναι μονίμως υποψήφια και σπανίως επιτυχούσα.
Πρόσφατα πολλοί υπέθεσαν ότι έχει έλθει η ώρα μιας σχετικής εξομάλυνσης με τη Δύση κι ότι η Τουρκία θα προσπαθούσε να τακτοποιήσει εκκρεμότητες, ακόμη και με την Ελλάδα.
Ούτε αυτό το σενάριο φαίνεται να βγαίνει. Μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η επίσκεψη του Μητσοτάκη στις 13 Μαΐου, αν και δεν είμαι υπέρμετρα αισιόδοξος.
Διότι η Τουρκία του Ερντογάν έχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα. Υπηρετεί μια ιδέα του εαυτού της, αναζητά μια σημασία κι επιδιώκει κάποιον ρόλο, τον οποίο δεν υπάρχουν πολλοί διατεθειμένοι να της αναγνωρίσουν.
Και τότε οι φιλοδοξίες της έρχονται σε διαρκή σύγκρουση με το αποτέλεσμα.
Φυσικά θα ξαναπιάσουν σε πρώτη ευκαιρία το νήμα από την αρχή. Το πρόβλημα όμως παραμένει: δεν έχουν το μπόι των φιλοδοξιών τους.
Αλλά, όπως είπα παραπάνω, δεν θα βάλω και τα κλάματα.
