Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Η κρίση της προηγούμενης δεκαετίας μπορεί να πέρασε. Μπορεί να επιστρέψαμε σε κάποιας μορφής κανονικότητα.
Εφερε όμως και εγκατέστησε στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής έναν υπόκοσμο.
Εναν υπόκοσμο δεξιό κι αριστερό.
Ο οποίος έχει μάθει να λύνει τις διαφορές του με γροθιές, χαστούκια, μπινελίκια, επιθέσεις, τσαμπουκάδες και συμπεριφορές συμμορίας. Μόνο πιστόλια δεν έχουν βγει ακόμα – αν και…
Ωραίες λοιπόν οι καταδίκες. Αλλά δεν είναι περιστατικό, ούτε επεισόδιο. Είναι φαινόμενο.
Και θα πω κάτι ακόμη χειρότερο.
Δεν υπάρχει δρόμος πλήρους επιστροφής ή ανασκευής. Η ίδια η χώρα έχει γίνει χειρότερη και ο υπόκοσμος επιβιώνει χάρη σε αυτό.
Ο Πρόεδρος της Βουλής ομολόγησε ότι ο πυγμάχος βουλευτής υπέστη χαλαρή πειθαρχική ποινή επειδή ο Κανονισμός της Βουλής δεν προέβλεπε κάτι βαρύτερο. Οταν τον έφτιαχναν, νόμιζαν εύλογα οι άνθρωποι ότι έχουν να κάνουν με βουλευτές κι όχι με αγριάνθρωπους.
Δείτε στις ευρωεκλογές που έρχονται πόσα «ορφανά» του 2012 και του 2015 διεκδικούν την ψήφο μας, δεξιά κι αριστερά. Πόσοι επιβιώνουν μέσα στη χυδαία τοξικότητά τους, έστω κι αν δεν αποτελούν πια το κυρίαρχο φαινόμενο.
Εχασαν, λοιπόν. Και καλώς έχασαν. Αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν διεκδικώντας μια σημασία με πρόστυχες και βίαιες συμπεριφορές.
Οταν δεν ασκούν τη βία του χαστουκιού και της μπουνιάς, ασκούν τη λεκτική βία του Διαδικτύου ή τις φραστικές επιθέσεις του υπονόμου. Καταφεύγουν στην πρόκληση, το σιχαμερό υπονοούμενο και την προσβολή.
«Αυτοί είναι!» θα έλεγε ο Κουτσούμπας.
Αλλά είναι αυτοί επειδή η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων τους ανέχεται, τους αναγνωρίζει δικαιώματα, τους επιτρέπει ανήκουστες συμπεριφορές, ακόμη κι όταν ξεφεύγουν.
Αυτός ο Κασιδιάρης σχεδόν δέκα χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές και στην πολιτική επειδή όλο και κάποια πελατεία έχει να επιδείξει.
Διότι η ακρότητα δεν είναι ποτέ στιγμιαίο φαινόμενο. Δεν είναι παροξυσμός, ούτε γρίπη να περάσει.
Καλλιεργείται και ασκείται κάτω από την ανοχή των φιλήσυχων ανθρώπων που συγκροτούν τη δημοκρατική πολιτεία και με το πρόσχημα ενός δικαιώματος στην ακρότητα.
Το οποίο εκλαμβάνεται περίπου ως τεκμήριο δημοκρατικότητας. Ε λοιπόν δεν είναι. Κι αυτό έχουμε υποχρέωση να το βροντοφωνάξουμε και να το εμποδίσουμε όσο η ακρότητα γίνεται καθημερινότητα.
Σε τελευταία ανάλυση όλους αυτούς που την εκφράζουν εμείς τους ακούμε, τους συζητάμε, τους παίρνουμε σοβαρά, τους βάζουμε στα σπίτια μας, ενδεχομένως και τους ψηφίζουμε.
Είναι ένας υπόκοσμος με χορηγούς. Κι εμείς είμαστε οι χορηγοί του.
Αν λοιπόν ο υπόκοσμος επιβιώνει, η ευθύνη των χορηγών είναι μεγάλη.
