Δεν ξέρω πόσο μεγάλος είναι ο Αλλάχ κι ούτε θέλω να αμφισβητήσω το μέγεθός του αλλά τα αδέλφια μας οι μουτζαχεντίνηδες μάλλον έμπλεξαν άσχημα.
Το Ιράν κατέκτησε εν μέσω πανηγυρισμών το βραβείο της περισσότερο αποτυχημένης, αν και μεγαλύτερης, επίθεσης από αέρος στην ιστορία της Μέσης Ανατολής.
Που απέτυχε όχι επειδή δεν ήταν μεγάλη αλλά επειδή με την αεράμυνα του Ισραήλ συνέπραξαν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, ενδεχομένως και άλλες χώρες όπως η Ιορδανία.
Λογικό. Κανείς δεν θέλει ημίτρελους μουλάδες μέσα στα πόδια του. Αν ψάχνουν ντε και καλά για φασαρίες, μπορούν να κυνηγούν γυναίκες χωρίς μαντίλες στην Τεχεράνη.
Η αποτυχία αυτή του Ιράν δεν είχε ευτυχώς ανθρώπινα θύματα. Φέρει όμως έναν βαθύ συμβολισμό.
Πρώτον, πως όποιος αρέσκεται να κάνει τον τοποτηρητή μιας θρησκείας και τον νταή μιας περιοχής χρειάζεται και επιδέξια οπίσθια.
Δεύτερον, πως οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης αλλά και μετριοπαθείς χώρες της περιοχής θα συνταχθούν ενεργά με το Ισραήλ όταν απειλείται.
Οι διαφωνίες που ασφαλώς υπάρχουν για κάποιες επιλογές της ισραηλινής κυβέρνησης περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην επιβίωση και την ασφάλεια του ισραηλινού λαού. Αλλά φυσικά ίσως να αναδειχθούν πάλι κατά την προετοιμασία και τον σχεδιασμό της ισραηλινής απάντησης στην ιρανική επίθεση.
Πέρασε ίσως απαρατήρητο μέσα στον θόρυβο της αποτυχημένης επίθεσης ότι η Χαμάς απέρριψε τους όρους άλλης μιας εκεχειρίας.
Ισως επειδή περίμεναν να επιτύχει η επίθεση. Ισως επειδή νομίζουν ότι έχουν την πολυτέλεια να μη χάσουν.
Δεν την έχουν. Εχουν χάσει ήδη.
Κι όσο πιο γρήγορα εγκαταλείψουν τα λαγούμια τους, τόσο περισσότερα δεινά θα γλιτώσει ο δυστυχής παλαιστινιακός λαός στη Γάζα κι αλλού.
Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει εφεξής το Ισραήλ με τη Χαμάς μέσα στα πόδια του περιμένοντας το επόμενο χτύπημά της.
Η τρομοκρατική οργάνωση λοιπόν δεν αποτελεί μέρος της επόμενης ημέρας. Θα έπρεπε να το ξέρουν πριν από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου και τώρα να το αντιλαμβάνονται ακόμη περισσότερο.
Διότι όλα αυτά οδηγούν στην ανάγκη μιας επόμενης ημέρας. Δεν γίνεται Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι να ζουν με το δάχτυλο στη σκανδάλη.
Και μια βιώσιμη επόμενη ημέρα θα προκύψει μόνο μέσα από τον ρεαλισμό και του νικητή και του ηττημένου. Δεν είμαι αισιόδοξος αλλά ο ρεαλισμός στην πολιτική είναι καμιά φορά μεγάλος δάσκαλος.
Διότι όπως έλεγε κάποτε κι ο σοφός σύντροφος Τσου Εν Λάι «είναι υποχρεωμένοι να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, ακόμη κι αν κάνουν διαφορετικά όνειρα».
