Περιέργως δύο ανόμοια αλλά σημαντικά γεγονότα των ημερών έχουν κοινή βάση. Το Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου που πήρε την έγκριση του Ευρωκοινοβουλίου και τα μέτρα κατά της σχολικής βίας που ανακοίνωσε η ελληνική κυβέρνηση.
Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένα «φτάνει πια!».
Φτάνει πια με τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές που χτυπούν την πόρτα της Ευρώπης.
Φτάνει πια με τα φαινόμενα αντικοινωνικού τραμπουκισμού που μαστίζουν τα σχολεία μας.
Δεν είναι τυχαίο πως και στο Ευρωκοινοβούλιο και στην Ελλάδα οι αντιδράσεις προήλθαν από τον ίδιο χώρο: την Ακρα Αριστερά και τους διάφορους μαχαλόμαγκες που συνηθίζει να εκτρέφει.
Φυσικά ούτε το Σύμφωνο ούτε τα μέτρα έλυσαν τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Θα χρειαστούν και άλλα.
Θα χρειαστούν θαρραλέες αποφάσεις των κυβερνήσεων και της διοίκησης. Θα χρειαστεί η διαρκής υποστήριξη των πολιτών στο «φτάνει πια!».
Ούτως ή άλλως, οι εκλογές του Ιουνίου αναμένεται να αναδείξουν στο Ευρωκοινοβούλιο μια ευρύτερη πλειοψηφία υπέρ μιας περιοριστικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Στην Ελλάδα την πλειοψηφία που χρειάζεται την έχουμε. Αρκεί να κάνει σοβαρά τη δουλειά της, τουλάχιστον έως ότου την ανατρέψει ο Κασσελάκης στην κάλπη.
Στη βάση του «φτάνει πια!» υπάρχει η αντίδραση σε μια κοινή στρέβλωση.
Η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα. Υπόκειται στους νόμους και κανόνες της χώρας όπου θέλεις να μεταναστεύσεις.
Αντιθέτως αποτελεί δικαίωμα κάθε χώρας – ή ένωσης χωρών – να προστατεύσει την εθνική κυριαρχία, την έννομο τάξη και τα σύνορά της.
Ούτε η εφηβική ασυδοσία κι ατιμωρησία αποτελεί δικαίωμα.
Υπόκειται στις απαιτήσεις του νόμου και της τάξης, καθώς και στην ανάγκη προστασίας της κοινωνίας από κάθε αντικοινωνικό φαινόμενο.
Είναι συνήθως οι ίδιοι υποκριτές που καλλιεργούν τέτοιες στρεβλές αντιλήψεις στο όνομα ανύπαρκτων και ανυπόστατων δικαιωμάτων.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να πάρει μια βάρκα και να μπουκάρει στην Ελλάδα. Ακριβώς όπως κανείς δεν έχει δικαίωμα να μετατρέπει το σχολείο του σε πεδίο μάχης και τους συμμαθητές ή τους δασκάλους του σε στόχους.
Και στο θέμα της μετανάστευσης φαίνεται η Ευρώπη να αντιλαμβάνεται πλέον το πρόβλημα, έστω κι αν το νέο Σύμφωνο έχει ακόμη πολλά κενά.
Στο θέμα της σχολικής βίας όμως δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος αν πέρα από τα όποια μέτρα της όποιας κυβέρνησης δεν συμπράξουν οι εκπαιδευτικοί και προφανώς η οικογένεια.
Αν δηλαδή οι ίδιοι οι δάσκαλοι και οι γονείς δεν μετατραπούν σε φύλακες της ηπιότητας και της νομιμότητας.
Οσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτό το τελευταίο είναι και το δυσκολότερο.
