Από το συνέδριο της ΝΔ δεν θα μείνουν πολλά. Ισως η εικόνα δύο πρώην πρωθυπουργών ακούνητων, αμίλητων κι αγέλαστων με μια δυσφορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους.
Δεν ξέρω γιατί δυσφορούσαν και τι τους στενοχωρεί. Ούτως ή άλλως η παράταξή τους δεν έχει πολλούς λόγους να κλαίγεται.
Αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία» τραγουδούσε κι η Λίτσα Διαμάντη.
Επί της ουσίας πάντως τη ΝΔ δεν απειλούν ούτε οι σιωπηλοί πρώην πρωθυπουργοί, ούτε ο Ζαγοράκης που επέλεξε εφεξής να παραμένει σιωπηλός στο ΠΑΣΟΚ.
Δεν την απειλούν ούτε καν ο Ανδρουλάκης ή ο Κασσελάκης, ο Βελόπουλος ή η Λατινοπούλου.
Την απειλεί ο εγκλωβισμός της σε ένα παραπολιτικό, παραληρηματικό και συνωμοσιολογικό κλίμα με μπαζώματα, μυστηριώδη βαγόνια, ερασιτέχνες κατασκόπους και παπαρολόγους κάθε είδους και πρώτης ευκαιρίας.
Κι αυτό το παθαίνει για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή η δεύτερη τετραετία της έως τώρα δεν έχει ένα πραγματικά ισχυρό αφήγημα που να αντιπαρατίθεται στην τοξικότητα.
Οταν το ΣτΕ βγάζει μια εύλογη απόφαση, περιορισμένης απήχησης και εκμετάλλευσης για τον Ανδρουλάκη δικαιώνει όσους πιστεύουν πως το κράτος δικαίου ούτε απειλείται, ούτε κινδυνεύει στην Ελλάδα.
Δεκάδες νομοθετικές ρυθμίσεις κρίνονται κάθε χρόνο αντισυνταγματικές στη χώρα μας, πόσω μάλλον μια ρύθμιση που έχει ήδη επικαλυφθεί από μια μεταγενέστερη. Ετσι δουλεύει το κράτος δικαίου.
Οταν ο εφέτης-ανακριτής εξαντλεί έστω και στα όρια της υπερβολής τις έρευνες για τα Τέμπη επιβεβαιώνει όσους έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να ανακατεύεται κανένας άλλος στη δουλειά της.
Και προφανώς τη δικαιοσύνη στην Ελλάδα δεν την απονέμει ούτε το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε η ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, ούτε κανένας σύλλογος συγγενών. Ακόμη λιγότερο, δεν την απονέμουν οι εφημερίδες και η φλυαρία των κοινωνικών δικτύων.
Τα υπόλοιπα είναι για τα καλαμπούρια.
Ως εκ τούτου το ζήτημα για την κυβέρνηση είναι να απεγκλωβιστεί από την τοξικότητα που αναντίρρητα θα υποδαυλίζεται έως τις ευρωεκλογές ελλείψει άλλης πραγματικής και ουσιαστικής συζήτησης. Από ανισόρροπους άλλωστε είμαστε γεμάτοι.
Και γι’ αυτό τελικά θα της ήταν χρήσιμο ένα ισχυρό αφήγημα, το οποίο σήμερα λείπει. Η «διασφάλιση της ομαλότητας και της σταθερότητας» είναι παλαιάς εσοδείας κι ουδείς πιστεύει ότι απειλείται από όσους υποδύονται σήμερα την αντιπολίτευση.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αποκτήσει ένα τέτοιο αφήγημα. Αλλά από αυτό θα εξαρτηθεί η επίδοσή της και γενικότερα το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Θα κριθεί ίσως κι ολόκληρη η δεύτερη τετραετία.
