Παράλειψή μου. Πρωταπριλιά χθες και ξέχασα να ευχηθώ στους εορτάζοντες «Μαρεβολόγους». Νόμιζα ότι τους είχε περάσει αλλά όπως φαίνεται πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του.
Οι περιπτώσεις τους φυσικά δεν με αφορούν. Αφορούν τη Δικαιοσύνη.
Με αφορά όμως κι αναρωτιέμαι πώς ένα ολόκληρο κόμμα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υιοθέτησε με τόση ευκολία τις παπάρες του κάθε μπαγλαμά.
Γιατί να απορώ όμως; Εδώ ο αρχηγός του κόμματος βγήκε (σε άλλο ένα πρωινάδικο φυσικά…) να δηλώσει πως «είμαι έτοιμος να γίνω πρωθυπουργός της Ελλάδας» (Alpha, 31/3).
Και δεν ήταν καν Πρωταπριλιά!
Τουλάχιστον ο Ανδρουλάκης πήγε πρωταπριλιάτικα με τη Μιλένα στον Αρειο Πάγο να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για ζητήματα δικαιοσύνης. Υποθέτω πως ακόμη γελούν με το αστείο οι δικαστές.
Το τελευταίο διάστημα έπεσα πάνω σε διάφορα παραληρηματικά δημοσιεύματα με το γενικό ερώτημα «Ποιος θέλει να ρίξει τον Μητσοτάκη». Καμία έκπληξη, περίπου ο ίδιος το έθιξε.
Η απάντηση όμως είναι αυτονόητη: πολλοί.
Αλλοι δεν τον γουστάρουν, άλλοι δεν συμφωνούν μαζί του, σε άλλους δεν αρέσει, σε άλλους δεν συμφέρει. Τα έχει η ζωή.
Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι «ποιος μπορεί να ρίξει τον Μητσοτάκη».
Αυτό είναι που μας αφορά κι αυτό θα το δείξει μόνο ο χρόνος. Υποθέτω απλώς πως όσοι θέλουν να τον ρίξουν (και δικαίωμά τους…) θα το επιχειρήσουν διά της δημοκρατίας και στο πλαίσιο της δημοκρατίας.
Τίποτα άλλο.
Διότι κι εκατομμύρια Τούρκοι έριξαν την Κυριακή μαύρο στον Ερντογάν για τους δήμους αλλά δεν είδα τον Ερντογάν να πέφτει κι ούτε προβλέπεται να πέσει άμεσα. Λογικό. Οι Τούρκοι ψήφιζαν για άλλο πράγμα.
Αυτό είναι όμως η δημοκρατία.
Μπορεί να έχουμε μια κυβέρνηση ή μια αντιπολίτευση που δεν μας αρέσουν αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε μαζί τους εφόσον έχουν νόμιμα και συνταγματικά εκλεγεί.
Αν αλλάζαμε πρωθυπουργό ή κυβέρνηση ή πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που δεν μας βολεύει κάτι, που γίνεται μια στραβή ή που πετάνε κάποια μπαρούφα, τότε δεν θα ήμασταν συντεταγμένη δημοκρατία. Θα ήμασταν σκορποχώρι.
Αποφεύγω λοιπόν να δώσω σημασία στο επαναλαμβανόμενο κουβεντολόι. Πρωταπριλιά είχαμε άλλωστε.
Αλλά ένα πράγμα με στενοχωρεί. Η αρρωστημένη τοξικότητα.
Δεν ξέρω αν έχει μπει στο αίμα μας, αν την έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο ανατολικός άνεμος που έφερε και τη Μαίρη Πόπινς. Πολύ φοβάμαι όμως ότι αποτελεί πλέον δομικό στοιχείο της πολιτικής ζωής.
Οι σχέσεις αντιπαλότητας έχουν γίνει σχέσεις εχθρότητας.
Κι αυτό δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο.
