Εχω την αίσθηση ότι η Ρωσία του Πούτιν εξελίσσεται όλο και περισσότερο σε μια υπόθεση ψεκασμένων για ψεκασμένους.

Μόνο που εκεί δεν μετρούν «μπαζώματα» και «εξαερώσεις» αλλά νεκρούς.

Τελευταίος γύρος ψεκασμών είναι οι εικασίες για την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα.

Με επίκεντρο την καχυποψία κάθε καλού ψεκασμένου Μόσχας, Αθηνών και περιχώρων. Ο οποίος ευλόγως αναρωτιέται:

Ποιοι είναι οι δολοφόνοι αν δεν ήταν εκείνοι που είναι; Τι τους εξυπηρετούν τέτοιες επιθέσεις; Και ποιον εξυπηρετούν αν δεν εξυπηρετούν εκείνους που τις έκαναν;

Ομολογώ πως δεν έχω απάντηση.

Αφενός επειδή δεν με απασχολούν τέτοιες απορίες. Κι αφετέρου επειδή τέτοιες απορίες σπανίως έχουν απάντηση.

Ποιοι είναι λοιπόν οι δολοφόνοι αν δεν είναι αυτοί που είναι; Ελα ντε! Μπορεί να είναι τρομοκράτες ισλαμιστές, νεοναζί Ουκρανοί ή πολωνέζες μπαλαρίνες.

Και γιατί το κάνουν; Διότι δεν γουστάρουν τους Ρώσους, δεν αντέχουν τον Πούτιν ή επειδή φοβήθηκαν που ο Κασσελάκης πήγε στρατό.

Εκτός αν τους έβαλε ο Ζελένσκι, ο Μπάιντεν ή ο Μπακασέτας.

Τρέχα γύρευε, δηλαδή. Διότι σε αυτό το επίπεδο παρανοειδούς λογικής ισχύουν τα πάντα και το αντίθετό τους.

Κοινώς, δεν υπάρχουν μέθοδοι προστασίας από τον ψεκασμό.

Αν κάποτε εκδώσω όσα μηνύματα έχω λάβει που με διαφωτίζουν τι συνέβη «πραγματικά» στα Τέμπη θα διεκδικήσω βραβείο μυθομανούς παραλογοτεχνίας.

Αυτό που συμβαίνει όμως με τη Ρωσία είναι άλλης τάξεως και άλλου μεγέθους. Φοβούμαι ότι ένας ολόκληρος λαός ή έστω σε ποσοστό 87% έχει εγκλωβιστεί σε ένα καταστροφικό παραμύθι.

Το οποίο δεν τον οδηγεί πουθενά.

Διότι άντε να δεχτώ ότι η Ρωσία θα καταφέρει να επιβάλει κάποιες συνοριακές μεταβολές στην ανατολική Ουκρανία.

Και λοιπόν; Πώς θα ανοικοδομηθούν αυτές οι περιοχές; Πώς θα γίνουν ξανά κατοικήσιμες και βιώσιμες; Ποιος θα τις προστατεύσει με ποιο κόστος απέναντι σε ένα εχθρικό διπλανό κράτος που θα ονειρεύεται εκδίκηση;

Κακά τα ψέματα, το μονοπάτι που διάλεξαν δεν έχει διέξοδο. Κι ούτε θα γίνει εύκολα αποδεκτή η Ρωσία σε μια πρωτεύουσα θέση στο διεθνές σύστημα αν δεν της το αναγνωρίσει το ίδιο το διεθνές σύστημα.

Διότι αυτά δεν τα κανονίζει ο Βελόπουλος, ούτε ο καγκεμπίτης της γειτονιάς.

Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι η Ρωσία του Πούτιν κοστίζει σε όλους μας. Αλλά περισσότερο κοστίζει στον εαυτό της.

Απόδειξη πως όταν μπεις στον ψεκασμό δεν βγαίνεις εύκολα.

Και στη Ρωσία δεν υπάρχει αντιπολίτευση να υποβάλει πρόταση μομφής ώστε να ξαναβρεί ο Πούτιν το γέλιο του.

Τι να σου κάνει κι αυτός; Να κάνει μομφή μόνος του;