Η γιαγιά μου έλεγε πως «όσο κι αν βαράς το ντουβάρι, ντουβάρι θα μείνει». Και (να σημειώσω) η γιαγιά μου δεν ήταν συνταγματολόγος.
Οι διαπρεπέστεροι συνταγματολόγοι εξηγούν πως η ρύθμιση για τα «μη κρατικά» Πανεπιστήμια δεν παρουσιάζει πρόβλημα συνταγματικότητας.
Ακόμη και το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής παραπέμπει (τελικά) στα δικαστήρια για να κριθεί το ζήτημα.
Αν δεν κάνω λάθος τα «κράτη δικαίου» (για τα οποία κόπτονται εσχάτως διάφοροι…) έτσι λειτουργούν. Δεν αποφασίζουν με ξύλο, ούτε με τραμπουκισμούς, ούτε με καταλήψεις.
Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Τι τους ενοχλεί;
Από τη στιγμή που τίποτα δεν αλλάζει στα δημόσια Πανεπιστήμια που λειτουργούν σήμερα, τι τους πειράζει αν θα υπάρξουν και «άλλα» Πανεπιστήμια όπου θα πηγαίνουν «άλλοι» φοιτητές και θα διδάσκουν «άλλοι» διδάσκοντες;
Ομολογώ πως δεν έχω ακούσει ούτε μία λογική απάντηση, παρά μόνο πως «το απαγορεύει το Σύνταγμα» που (όπως είδαμε) μάλλον δεν το απαγορεύει.
Επί της ουσίας όμως ποιο είναι το θέμα τους;
Ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα όπου το δημόσιο και το ιδιωτικό συνυπάρχουν εδώ και δεκαετίες. Διαλέγεις και παίρνεις. Στην εκπαίδευση, στις μεταφορές, στην υγεία, στην ασφάλιση, παντού.
Για την ακρίβεια όμως όχι παντού.
Διότι ως προς τα Πανεπιστήμια η ελευθερία επιλογής απαγορεύεται. Ισχύει δηλαδή ένα αναχρονιστικό για σύγχρονη κοινωνία κρατικό μονοπώλιο – το οποίο έχει καταργηθεί ακόμη και στο αλάτι ή τα σπίρτα…
Θα καταλάβαινα ενδεχομένως τις αντιδράσεις αν έμπαινε σε αμφισβήτηση η δωρεάν και δημόσια εκπαίδευση. Αλλά τέτοιο θέμα δεν τίθεται.
Συνεπώς τι τους ενοχλεί; Τους ενοχλεί το «άλλο». Το «διαφορετικό». Το «ανταγωνιστικό».
Εκείνο που θα μπορούσε να αποδειχθεί «καλύτερο» και δεν τους περιλαμβάνει.
Εκείνο που θα καταργήσει εκ των πραγμάτων ένα κρατικό μονοπώλιο που τρέφει αδιάκριτα όσους το υπηρετούν με δημόσιο χρήμα.
Αν τους αρέσει, κανένα πρόβλημα. Σε μια ελεύθερη χώρα δεν θα τους στερήσει κανείς την εμπειρία της «κοινωνικοποίησης» στην ανοησία.
Την ίδια στιγμή όμως κανείς δεν μπορεί να στερήσει κι από τους άλλους το δικαίωμα να σπουδάσουν διαφορετικά. Να πάνε σε καλύτερα Πανεπιστήμια, να ανοίξουν τα στραβά τους και να ξελαμπικάρει το μυαλό τους.
Η συζήτηση λοιπόν θα ήταν πραγματικά ουσιώδης αν δεν αφορούσε παρωχημένες ιδεοληψίες, κουτοπόνηρο εαυτουλισμό ή συνωμοσιολογίες ανικάνων.
Αν επικεντρωνόταν δηλαδή σε ένα μοναδικό ζητούμενο: πώς θα φτιάξουμε καλύτερα Πανεπιστήμια.
Πώς θα οργανώσουμε μια εκπαίδευση αντάξια του 21ου αιώνα. Είτε είναι δημόσια είτε ιδιωτική, αδιάφορο.
Τα υπόλοιπα, θα έλεγε η αείμνηστη γιαγιά μου, είναι για τα ντουβάρια.
