Είναι αστείο σε μια χώρα που πηγαίνει από αγροτικές κινητοποιήσεις σε πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις και από απεργίες της κάθε ΑΔΕΔΥ σε κάθε απεργό ταξιτζή να παραπονιέσαι ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση.
Προφανώς υπάρχει και μάλιστα άφθονη.
Ξέρετε τι δεν υπάρχει; Κάποιος υποψήφιος να κυβερνήσει τη χώρα αν εκλείψει η κυβέρνηση την οποία αντιπολιτεύεται η αντιπολίτευση.
Διάβαζα χθες την ανακοίνωση κάποιων απεργών. Ξεκινούν με «θλίψη και οργή» για τα Τέμπη. Κατανοητό.
Αλλά προφανώς για να κατευνάσουν τη «θλίψη και την οργή» τους ζητούν «παύση πλειστηριασμών», «πλήρη δικαιώματα για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς», αύξηση του αφορολόγητου, δωρεάν σίτιση (!), χορήγηση ενοικίου και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού (ανακοίνωση ΔΟΕ, 28/2).
Είναι η επιτομή του «δώσε». Πάλι καλά δηλαδή που οι άνθρωποι δηλώνουν θλιμμένοι κι οργισμένοι.
Μόνο που δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο της οποίας η κυβέρνηση να μοιράζει αφορολόγητα, σπίτια, φαγητό και μισθούς.
Ως εκ τούτου είναι λάθος να πιστεύουν οι θλιμμένοι κι οργισμένοι απεργοί πως οι άλλοι βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν.
Και βλέπουν και καταλαβαίνουν. Δεν είναι τυχαίο πως στην επιλογή κυβέρνησης παίρνει υψηλά ποσοστά εκείνος εναντίον του οποίου διαμαρτύρονται.
Ενώ μόνο κάτι λιμά κάτω του 5% εμπιστεύονται τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη ή τον Τσίπρα ή τον Κουτσούμπα και τον Βελόπουλο.
Στη γλώσσα της πολιτικής επιστήμης αυτό λέγεται «κυβερνησιμότητα» Κάποιοι την έχουν ενώ κάποιοι άλλοι δεν ενδιαφέρονται καν να την αποκτήσουν.
Σκεφτείτε μια κυβέρνηση «θλιμμένων και οργισμένων» που μοιράζει χαρτζιλίκια. Ούτε στην Μπουρκίνα Φάσο!
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη αντιπολίτευσης. Από αντιπολίτευση, να φάνε κι οι κότες.
Είναι η έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας, συγκρότησης και αξιόπιστης προσδοκίας ότι κάποιοι άλλοι θα κυβερνήσουν καλύτερα.
Οποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς τη συζήτηση για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια τραβάει τα μαλλιά του.
Οχι επειδή δεν υπάρχει αντιπολίτευση, υπάρχει. Αλλά επειδή είναι δύσκολο να χωρέσουν τόσες ανοησίες σε μια αντιπολίτευση.
Πέστε μου ειλικρινά ποιος περιμένει να μεγαλώσει ξανά το ΠΑΣΟΚ, να κερδίσει τις εκλογές, να γίνει πρωθυπουργός ο Ανδρουλάκης, να αναθεωρήσει το Σύνταγμα και να φέρει το «σκανδιναβικό μοντέλο» για να στείλει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο.
Ούτε στην Κρήτη δεν τα πιστεύουν αυτά τα πράγματα όση ρακή κι αν τους ποτίσεις.
Και γι’ αυτό η λύση είναι απλή. Αντί στην αντιπολίτευση να τσακώνονται μεταξύ τους ποιος είναι ψηλότερος, να ασχοληθούν με το μέλλον και την προοπτική της χώρας.
Ούτως ή άλλως, κανείς ποτέ δεν ψήλωσε μετρώντας το μπόι του.
