Θέλω να ελπίζω ότι στη δημοκρατική χώρα που ζούμε η ελευθερία συνείδησης είναι απόλυτη. Η ελευθερία όλων και φυσικά των βουλευτών.
Οχι μόνο επειδή το άρθρο 60 του Συντάγματος διασφαλίζει για τους βουλευτές «απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».
Αλλά επειδή αυτό το δικαίωμα είναι τόσο αυτονόητο σε μια δημοκρατία ώστε την προστασία του εγγυόμαστε όλοι και από κοινού.
Οταν λοιπόν ένας ιερέας αμφισβητεί το δικαίωμα ενός βουλευτή (του Χρηστίδη στην προκειμένη περίπτωση) να ψηφίσει ό,τι νομίζει, ο ιερέας μας προσβάλλει όλους.
Οποια γνώμη κι αν έχει ο καθένας για εκείνο που ψηφίστηκε.
Μόνο που στη δημοκρατία η ελευθερία δεν κυκλοφορεί α λα καρτ. Είτε την υπηρετείς συνολικά, είτε όχι.
Δεν γίνεται να υπερασπίζεσαι και ορθώς την ελευθερία συνείδησης του Χρηστίδη αλλά όχι την ελευθερία επιλογής ενός νέου να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της αρεσκείας του.
Δυστυχώς όμως αυτό κάνει το κόμμα του Χρηστίδη. Με μια ακαλαίσθητη κωλοτούμπα.
Αφού δηλαδή είχε πρωτοστατήσει στην αντίληψη περί «μη κρατικών Πανεπιστημίων» επί Γ. Παπανδρέου, αφού την έκανε προγραμματική δέσμευσή του, αφού ο Ευ. Βενιζέλος βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει συνταγματικό πρόβλημα και αφού ο ίδιος ο αρχηγός του εξηγούσε πως «δεν θα σταθούμε εμπόδιο στην ίδρυση μη κρατικών και μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων» (ημερίδα ΠΑΣΟΚ, 14/2).
Τι συνέβη; Ανακάλυψαν, λέει, το «σκανδιναβικό μοντέλο».
Συγγνώμη αλλά μας δουλεύουν κανονικά. Δηλαδή το «σκανδιναβικό μοντέλο» δεν υπήρχε στις 14 Φεβρουαρίου που έκανε την ημερίδα το ΠΑΣΟΚ και έλεγε όσα έλεγε ο αρχηγός του;
Ξαφνικά φύτρωσε μεταξύ Στοκχόλμης και Ουψάλας; Και φύτρωσε αφού κάποιοι παρατρεχάμενοι τελεμέδες αμφισβήτησαν τη γνώμη όλων των σοβαρών συνταγματολόγων πως δεν τίθεται ζήτημα συνταγματικότητας;
Ακόμη και την Κυριακή ο Βενιζέλος και ο Σκουρής τους το έκαναν πενηνταράκια («Η Καθημερινή της Κυριακής», 25/2).
Η κωλοτούμπα όμως συνοδεύτηκε κι από ένα μάθημα περί σοσιαλδημοκρατίας – άνευ διδασκάλου και μάλλον άνευ ακροατηρίου…
Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους όταν μιλούν για σοσιαλδημοκρατία κι ελπίζω να μην εννοούν κάτι σαν το ΚΙΔΗΣΟ. Αλλά η σοσιαλδημοκρατία είναι ιστορικό πολιτικό κίνημα κοινωνικών καταβολών, προοδευτικής παράδοσης και (κυρίως) αρχών.
Ουδέποτε στα 150 χρόνια της ιστορίας της φιλοδόξησε απλώς να μη δένει τα κορδόνια του Μητσοτάκη και κανενός Μητσοτάκη.
Η σοσιαλδημοκρατία πρωτίστως αυτοπροσδιορίζεται. Ασε που σε θέματα ελευθεριών δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της.
Δεν είναι απλό λοιπόν. Και γι’ αυτό είναι γνωστή η διευκρίνιση του προπάτορα Καρλ Κάουτσκι πως τα σοσιαλδημοκρατικά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους πισινούς.
