Διάβασα προσεκτικά όσα (περίπου) γράφτηκαν για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκανα όμως και κάτι (νομίζω) πιο χρήσιμο. Προσπάθησα να παρακολουθήσω όσο περισσότερους ομιλητές μπορούσα. Απλούς και λιγότερο απλούς.
Ηθελα να καταλάβω τι είναι αυτός ο σχηματισμός που έχει απομείνει μετά τις ήττες, τις αποχωρήσεις και τις διασπάσεις.
«Ενα πουκάμισο αδειανό» θα μου απαντήσετε. Λάθος.
Στα πρόσωπα και στα λόγια των περισσότερων ομιλητών αναγνώρισα κάτι χειρότερο. Εναν κόσμο εκτός κόσμου. Ή έστω ένα περιθωριακό τμήμα της κοινωνίας μας που απέχει παρασάγγες από την τρέχουσα πραγματικότητα.
Νομίζουν ότι ζουν σε μια δυστοπική Ελλάδα, στην οποία συμβαίνουν ακατανόμαστα πράγματα και γι’ αυτό «πρέπει να γεμίσουμε τους δρόμους» (Σ. Φάμελλος, 26/2).
Κάτι σαν τους «παλαιοχριστιανούς».
Δεν ξέρω πώς δημιουργήθηκαν και πώς συντηρούνται. Αν είναι κατάλοιπα ή προσήλυτοι. Το βέβαιο είναι όμως ότι δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την εποχή, τον χρόνο και τη χώρα.
Βρίσκονται αλλού.
Υποψιάζομαι πως για τη δημιουργία και τη συντήρησή τους φέρει βαριά ευθύνη το Διαδίκτυο. Αλλωστε το ίδιο έχει παρατηρηθεί και για μερίδα οπαδών του Τραμπ στην Αμερική ή κάποιων «αντισυστημικών» και ψεκασμένων ακροατηρίων σε διάφορες χώρες.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Θα τα βρουν οι κοινωνιολόγοι.
Το θέμα μου είναι πως αυτού του τύπου το ακροατήριο είναι παράγων αποσταθεροποίησης του ίδιου του εαυτού του. Ζει σε κατάσταση παρατεταμένου παροξυσμού.
Και δεν θα εκφραστεί τελικά ούτε από τον Κασσελάκη (που αποθεώθηκε από το ακροατήριο του Συνεδρίου), ούτε από τον Τσίπρα (που εύκολα προσπεράστηκε).
Διότι δεν υπάρχει τρόπος να εκφραστεί κατά τρόπο στοιχειωδώς συμβατό με την πραγματικότητα. Βρίσκεται αλλού.
Γιατί λοιπόν τα λέω αυτά;
Επειδή νομίζω πως πολλοί βιάζονται να προδιαγράψουν αβέβαιες εξελίξεις.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Κασσελάκης θα φύγει μετά από μια ήττα στις ευρωεκλογές, ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλήξει σε κάποια άλλα χέρια. Δεν είμαι καν βέβαιος ότι επήλθε «ανακωχή» στο μαλλιοτράβηγμα.
Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον αυτό το απροσδιόριστο ακροατήριο που έβγαλε τον Κασσελάκη και φωνάζει στο Συνέδριο «κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη!».
Και που δεν είναι ούτε καν με τον Κασσελάκη αφού βιάστηκε να τον πουλήσει στην πρώτη ψηφοφορία.
Μπλέξαμε, θα μου πείτε. Καθόλου, θα σας απαντήσω.
Εχουμε απλώς ένα κόμμα ιδιάζουσας αντίληψης αλλά ευτυχώς μικρού μεγέθους και περιορισμένης απήχησης.
Ακόμη και οι «δρόμοι» που υπόσχεται ο Φάμελλος περισσότερο δουλεύουν για λογαριασμό της κυβέρνησης παρά για οτιδήποτε άλλο.
Αρκεί οι υπόλοιποι να κάνουν τη δουλειά τους.
