Οταν ο οιοσδήποτε προσβάλλει κι απαξιώνει τη Δικαιοσύνη μιας Δημοκρατίας αποτελεί όχι επιλογή αλλά υποχρέωση της Δικαιοσύνης να απαντήσει.
Οποια κι αν είναι η Δημοκρατία. Οποιος κι αν είναι ο δράστης.
Μια ετερόκλητη πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο. Ενας αρχηγός κόμματος. Ή μια πρόεδρος Συλλόγου συγγενών.
Η ελληνική Δικαιοσύνη λοιπόν αντέδρασε με τον πιο επίσημο κι εμφατικό τρόπο στην επίθεση μιας μερίδας του Ευρωκοινοβουλίου.
Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου συγκάλεσε την Ολομέλεια του Σώματος ως είχε κάθε ευχέρεια.
Κι εκεί μια συντριπτική πλειοψηφία ανώτατων δικαστών έδωσε διεξοδική απάντηση σε όσους ευρωβουλευτές (ξένους και έλληνες) αμφισβήτησαν τη Δικαιοσύνη και τη δημοκρατία στη χώρα μας.
Ηταν μια κανονική απάντηση σε μια απολύτως αντικανονική παρέμβαση. Είναι περίεργο πως δεν το αντιλήφθηκαν εξέχοντες νομικοί (Γ. Καλφέλης και Κ. Μποτόπουλος, «ΤΑ ΝΕΑ», 17-18/2).
«Πρώτη φορά ανώτατο δικαστήριο κράτους – μέλους της ΕΕ απαντά σε πολιτικό ψήφισμα» θύμωσε η μαντάμ Σοφί που έχει πάρει εργολαβικά το μπαλαμούτι (15/2).
Μπα; Και πού ξανακούστηκε ένα πολιτικό ψήφισμα να ελέγχει την εκδίκαση ποινικών υποθέσεων; Ετσι κάνουν στη χώρα της ή μήπως έτσι της είπαν οι ημέτεροι ψιθυριστές;
Ποιο Κοινοβούλιο στον κόσμο δικάζει ή ελέγχει τη Δικαιοσύνη;
Από όσο γνωρίζω κανείς δεν δεσμεύτηκε ποτέ ότι η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη θα ακούνε αλλά δεν θα μιλάνε. Η αξιοπρέπεια των ανθρώπων αποτελεί μέτρο της αξιοπρέπειας των θεσμών που εκπροσωπούν.
Και θα ακούνε, λοιπόν. Και θα μιλάνε. Και (ελπίζω) θα θυμούνται τους ψιθυριστές. Τα ονόματα στη διάθεσή τους.
Το ίδιο άλλωστε θα έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και καιρό οι άνθρωποι του Τύπου. Που ανεχόμαστε να μας βαθμολογούν και να μας αξιολογούν διάφοροι τυχάρπαστοι.
Αμφιβάλλουν, λέει, για την «πολυφωνία» ή τον «πλουραλισμό» στον ελληνικό Τύπο.
Ποιοι; Εκείνοι που πασχίζουν να ακουστεί η πίπα τους. Που φυσικά ακούγεται διότι στην Ελλάδα ακούγονται τα πάντα, ακόμη και όσα ντρεπόμαστε να ακούμε.
Τουλάχιστον λοιπόν ελπίζω να συμφωνούμε πως η σιωπή δεν είναι απάντηση. Δεν είναι καν στάση. Είναι ανοχή και συνενοχή.
Αλλά αν χρειάζεται να το λέμε, δεν φταίει κανένας άλλος. Φταίμε εμείς.
«Οι καλύτεροι έχασαν κάθε βεβαιότητα, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι από παθιασμένη ένταση» παρατηρούσε πριν από σχεδόν εκατό χρόνια ο Γέιτς.
Ο Αρειος Πάγος έδειξε τον δρόμο. Τον δρόμο της απάντησης.
Και τι θα κάνουν τώρα οι χειρότεροι δεν με νοιάζει καθόλου. Υποθέτω πως πολλοί από αυτούς ούτε που θα εκλεγούν ξανά στο Ευρωκοινοβούλιο.
Αλλά οι καλύτεροι ελπίζω ότι θα οχυρωθούν στην απάντηση της Δημοκρατίας.
