Η σκοτεινή υπόθεση των υποκλοπών και το αρνητικό για την κυβέρνηση ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Είναι η πρώτη φορά, ίσως, μετά το 1974 κατά την οποία με απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εντοπίζονται ανησυχητικές εξελίξεις για τη Δημοκρατία στη χώρα μας (κυρίως λόγω της σκοτεινής υπόθεσης της παρακολούθησης των τηλεφώνων πολιτικών αντιπάλων της σημερινής κυβέρνησης ).
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Μαρινάκης λίγο έως πολύ υποστήριξε ότι υπάρχει μια συνωμοσία κατά του Πρωθυπουργού , θυμίζοντάς μας αυτό που έλεγε ο Karl Popper .
Δηλαδή, όταν κάποιος δεν μπορεί να εξηγήσει αιτιωδώς τον κόσμο , τότε καταφεύγει στις θεωρίες της συνωμοσίας (που ανέκαθεν ήταν αγαπητές στου Έλληνες).
Αλλά ας ανιχνεύσουμε τι ακριβώς λέει η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Καταρχήν το ψήφισμα υποστηρίζει , ότι υπήρχε «εργαλειοποίηση» εκ μέρους της κυβέρνησης της συνταγματικής ρύθμισης του άρθρου 19 , η οποία επιτρέπει την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών όταν συντρέχουν «λόγοι εθνικής ασφάλειας» («Parliament condemns the instrumentalizion of national security threats to wiretap political opponents , including MEPs»).
Και γιατί έγινε δεκτό από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι συνέτρεχαν (παραπλανητικά προφανώς) λόγοι εθνικής ασφάλειας;
Για να καταστεί δυνατή, μας λέει το ψήφισμα, η παρακολούθηση του κινητού τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη (αλλά και άλλων Βουλευτών , Υπουργών κλπ).
Δεν είναι αληθές αυτό;
Υπενθυμίζω στο σημείο τούτο , ότι μέχρι στιγμής -εδώ και δύο χρόνια περίπου- δεν υπάρχει κανένα «κυβερνητικό αφήγημα» το οποίο να επεξηγεί ακριβώς ποιοι ήταν επιτέλους οι συγκεκριμένοι λόγοι «εθνικής ασφάλειας» οι οποίοι επέβαλαν την κατάλυση ενός κρίσιμου συνταγματικού δικαιώματος κάποιων πολίτικών αρχηγών και άλλων .
Ούτε η αρμόδια Εισαγγελέας Εφετών που συναίνεσε με Διάταξή της στην παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη μας διαφώτισε ποτέ για το ζήτημα τούτο (όπως επιτάσσει το άρθρο 139 του ΚΠΔ).
Ήταν άραγε τρομοκράτες όλοι αυτοί που παρακολουθούνταν;
Και είναι δύσκολο να πιστεύσει κανείς, ότι ο τότε αρχηγός των Ελληνικών Μυστικών Υπηρεσιών παρακολουθούσε τους πάντες με δικιά του πρωτοβουλία.
Επομένως γιατί καταδικάζει το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και μιλάει για «συνωμοσία κατά του πρωθυπουργού»;
Και θα ήθελα να υπενθυμίσω στο σημείο αυτό, ότι όταν παραβιάζονται τόσο κρίσιμα συνταγματικά δικαιώματα (όπως το απόρρητο των επικοινωνιών), τότε δεν μεταβαίνουμε απλώς σε μια μορφή «αντιφιλελεύθερης δημοκρατίας», αλλά σε ένα μοντέλο αυταρχικού καθεστώτος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ντροπιαστικό επίσης μέγεθος για τη χώρα μας το να εξομοιωνόμαστε περίπου από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με χώρες, όπως η Ουγγαρία του αυταρχικού Ορμπάν!
Εκτός και αν αποδεχθεί κανείς την περίφημη θεωρία του Γερμανού Καρλ Σμιτ, δηλαδή ότι ο φιλελευθερισμός δεν εγγυάται τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, γιατί η δημοκρατική ισότητα ορίζεται ως «ισότητα του ανήκειν στον ίδιο λαό» , δηλαδή ως εθνική ομοιογένεια (μια ανάλυση που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τις πιο συντηρητικές δυνάμεις αυτού του πλανήτη).
Και μου προκαλεί εντύπωση, με ποιο τρόπο δηλαδή όλα αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα συμβιβάζονται με την προβαλλόμενη φιλελεύθερη κουλτούρα του πρωθυπουργού.
Κάποιοι ισχυρίζονται μάλιστα , ΄ότι ο πρωθυπουργός προώθησε το «γάμο των ομόφυλων ζευγαριών» για να λησμονηθεί η σκοτεινή υπόθεση των υποκλοπών. Δεν το ξέρω.
Τέλος, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί την Ελλάδα να ψηφίσει μια νέα νομοθεσία, ώστε οι Μυστικές Υπηρεσίας να μη υπάγονται απευθείας στον εκάστοτε Πρωθυπουργό.
Το συμπέρασμα;
Ελπίζω ότι θα βγάλουμε από αυτή τη σκοτεινή υπόθεση τα κατάλληλα συμπεράσματα, ώστε να μη ντροπιαστεί η χώρα μας εκ νέου (άσχετα αν έχουμε μια συντηρητική ή μια προοδευτική κυβέρνηση).
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ
