Ο «Democracy Index» του «Economist» που αναβάθμισε χθες τη χώρα μας σε «πλήρη δημοκρατία» ανακοινώθηκε λίγο μετά το ακατανόητο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που το αμφισβητούσε.
Και συνέπεσε με τη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή για την ισότητα στον γάμο.
Καλοδεχούμενο. Και προφανές.
Μόνο οι ανισόρροποι ή οι φανατικοί μπορούν να διατείνονται ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε «πλήρη δημοκρατία». Ενδεχομένως με τα κενά της, τα λάθη της, τις ατέλειες ή τις παραλήψεις της. Αλλά πλήρη.
Σε μια πλήρη λοιπόν δημοκρατία λύνουμε τα προβλήματα με μια απλή μέθοδο. Με την ψήφο και τον νόμο.
Υποθέτω για παράδειγμα ότι υπάρχουν γύρω μας πολλές απόψεις για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Μερικές τις διάβασα ή τις άκουσα. Αλλες φαίνονται σοβαρές κι άλλες λιγότερο, οι περισσότερες όμως είναι απολύτως σεβαστές.
Και είναι σεβαστές επειδή καμία δημοκρατία όσο πλήρης κι αν είναι δεν μπορεί να επιβάλει τη συνείδηση των ανθρώπων. Διαφορετικά δεν θα ήταν δημοκρατία.
Από εκεί και πέρα έφτασε η στιγμή που η Βουλή θα ορίσει το νόμιμο.
Προφανώς ο καθένας θα ψηφίσει (και ψήφισε) ό,τι του αρέσει αλλά νόμος θα είναι όχι αυτό που αρέσει στον καθένα αλλά εκείνο που θα ψηφιστεί από όλους.
Και κάπου εκεί τελειώνει η συζήτηση για τον γάμο. Βίον ανθόσπαρτο στους νεόνυμφους.
Διότι η «πλήρης δημοκρατία» για την οποία μας παινεύει ο «Economist» είναι ακριβώς αυτό.
Είναι η δυνατότητα συμβίωσης και η συνύπαρξη ανθρώπων διαφορετικού φύλου, χρώματος, απόψεων, αντιλήψεων, κάθε είδους σεξουαλικών προτιμήσεων ή ποδοσφαιρικού φρονήματος.
Δεν είμαστε δηλαδή μια μονόπλευρη δημοκρατία που αποτελείται από ιεράρχες του Ιερώνυμου, ούτε από φίλους του Σαμαρά, ούτε από συντρόφους του Κασσελάκη, ούτε από οπαδούς του ΚΚΕ ή της Νίκης. Είμαστε η δημοκρατία όλων αυτών μαζί.
Και έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε.
Διότι ο πλούτος της δημοκρατίας μας είναι όλα τα διαφορετικά ή αντίθετα που συνυπάρχουν στην αγκαλιά της. Με σεβασμό όλων προς όλους.
Ωραία μας τα λες, θα μου πείτε, αλλά πού συμβαίνουν αυτά τα μαγικά;
Εδώ κάθε διαφορά τη βιώνουμε ως εμφύλιο, κάθε επιλογή ως απόρριψη και κάθε δυστύχημα ως έγκλημα. Στο τέλος της ημέρας η δημοκρατία μας εμφανίζεται να έχει κάνει περισσότερα εγκλήματα κι από την Καμόρα στη Νότια Ιταλία.
«Ζούμε ένα διαρκές έγκλημα» αποφαινόταν προχθές ένας ντετέκτιβ πρόεδρος εργατικού κέντρου (13/12).
Επειδή λοιπόν τα μαγικά δεν συμβαίνουν γι’ αυτό πρέπει να συμβούν.
Και τότε η δημοκρατία μας δεν θα είναι μόνο πλήρης. Αλλά θα είναι και η δημοκρατία όλων.
