Σας το έχω πει και δεν θέλετε να με ακούσετε. Αν ο Κασσελάκης δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.
Μπούκαρε ο άνθρωπος στην εκδήλωση για την «Κεντροαριστερά» και τους έκανε όλους καινούργιους. Και εκείνους που πήγαν να μιλήσουν και εκείνους που πήγαν να ακούσουν.
Και τους έκανε καινούργιους επειδή ανέδειξε το ανυπόληπτο μιας υπόθεσης που κλυδωνίζεται ανάμεσα σε τρανταχτά γέλια και βαθιά χασμουρητά. Ποιος πιστεύει ότι η πολιτική ζωή της χώρας μπορεί να παίζεται σε κάποια θεατρική σκηνή και μάλιστα χωρίς θίασο της προκοπής.
Φεύγοντας ο Κασσελάκης έριξε και μια σβουριχτή σφαλιάρα στον Τεμπονέρα, τον οποίο έχρισε σκωπτικά «εκπρόσωπό» του. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Υποθέτω ότι την επόμενη φορά οι εμπνευστές της διοργάνωσης θα το σκεφτούν διπλά και τριπλά πριν ανοίξουν περπατησιά.
Και αν είναι δίκαιοι, θα πρέπει να ευγνωμονούν γι’ αυτό τον Κασσελάκη. Τους κατέβασε στα μέτρα τους.
Είναι λοιπόν η υποτιθέμενη «Κεντροαριστερά» μια χρεοκοπημένη υπόθεση; Ελλείψει κεντροαριστερών, προφανώς.
Οι παρατάξεις δεν φτιάχνονται από το πουθενά με κάποιους αυτόκλητους πρωταγωνιστές και μερικούς πρόθυμους χασομέρηδες.
Αν θέλετε τη γνώμη μου πολύ πιο ουσιαστική ήταν την ίδια μέρα η εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ για τα Πανεπιστήμια.
Ξέρετε γιατί; Οχι επειδή κατέληξε στη συνηθισμένη κομματική χυλόπιτα που προσπαθεί να συμβιβάσει τα πάντα και το αντίθετό τους. Αλλά επειδή τροφοδότησε μια χρήσιμη αντιπαράθεση μεταξύ προοδευτικού εκσυγχρονισμού και αναχρονιστικού λαϊκισμού.
Είναι τα δύο υπαρκτά ρεύματα που συνυπάρχουν στην Κεντροαριστερά από γεννησιμιού της και εκδηλώνονται σε κάθε περίπτωση και με κάθε αφορμή.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως η αντιπαράθεσή τους δεν είναι ένδειξη αδυναμίας. Αλλά απόδειξη ότι ο ασθενής εξακολουθεί να αναπνέει.
Διότι καλώς ή κακώς το ερώτημα σήμερα δεν είναι ποιος θα σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη. Αυτό μάλλον έχει κριθεί και δεν κυκλοφορούν πολλοί υποψήφιοι.
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει ζωή στον πλανήτη που λέγεται Κεντροαριστερά, όπως κι αν τον προσδιορίζει ο καθένας.
Αν λοιπόν ο Παντοδύναμος έστειλε στον ΣΥΡΙΖΑ τον Κασσελάκη να τον τιμωρήσει για τις αμαρτίες του, τον έστειλε ταυτοχρόνως για να του δείξει και τα όριά του. Τόσο έχεις, τόσο μπορείς κι άσε τα μεγάλα λόγια.
Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ. Μετράει και ξαναμετράει το μπόι του αλλά κανείς δεν ψήλωσε ποτέ από το μέτρημα.
Και φυσικά ποτέ το αύριο μιας παράταξης δεν οικοδομήθηκε με φιγούρες, συνθήματα και υλικά της δεκαετίας του ’80.
Διότι τότε δεν θα ήταν παράταξη. Αλλά μνημόσυνο.
