Υπάρχουν στην Ελλάδα «πολύ σοβαρές απειλές κατά της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων» όπως αποφάσισε μια ετερόκλητη πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο;
Προφανώς όχι. Αν υπήρχαν, θα το ξέραμε και στην Ελλάδα.
Αντιθέτως στη χώρα μας (και ευτυχώς) όποιος θέλει φωνάζει, διαμαρτύρεται και τσακώνεται για ό,τι του κατέβει στο τσερβέλο. Και ελεύθερα και ανεμπόδιστα και (συχνά) ακατανόητα.
Οι ιεράρχες για τους ομόφυλους γάμους. Οι αγρότες για την κυβέρνηση. Οι φοιτητές για τα Πανεπιστήμια. Οι Θεσσαλοί για τις αποζημιώσεις. Οι συγγενείς θυμάτων για την εξεταστική επιτροπή.
Ο Ανδρουλάκης για τον Χριστοδουλάκη. Ο Πολάκης για τους δικαστές. Και ο Κασσελάκης για τα μίντια που έχουν αρχίσει και τον σνομπάρουν.
Τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια τούμπανα.
Είμαστε ίσως η μοναδική ευρωπαϊκή δημοκρατία που φτάσαμε στο 2024 για να κουβεντιάσουμε αν θα ανοίξουν μη κρατικά Πανεπιστήμια. Και που μόνο στην ιδέα ότι θα ανοίξουν διαδηλώνει κάθε καρυδιάς καρύδι που ούτε έχει δει, ούτε θα δει ποτέ τέτοιο Πανεπιστήμιο στη ζωή του.
Aσε που ούτε η κυβέρνηση φαίνεται να έχει σαφή εικόνα στο μυαλό της τι θέλει να ανοίξει, πώς θα είναι αυτό και τι ακριβώς θα κάνει.
Για να είμαι ειλικρινής ας πούμε ακόμη δεν έχω καταλάβει τι σόι καινούργια Πανεπιστήμια θα είναι εκείνα όπου οι φοιτητές θα μπαίνουν όπως και στα παλιά. Πάλι δηλαδή με πανελλαδικές εξετάσεις, βαθμολογίες, ελάχιστες βάσεις και τα σχετικά.
Ας ξεκινήσουν όμως και βλέπουμε.
Κάθε αλλαγή φέρνει από μόνη της μια δυναμική. Διαμορφώνει καταστάσεις κι απαιτήσεις που ούτε καν τις είχες υποψιαστεί στην αρχή.
Κι αυτό ακριβώς είναι το ωραίο στη δημοκρατία. Να τη σπας σε όσους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Αν δείτε ποιοι εναντιώνονται στα μη κρατικά Πανεπιστήμια είναι ακριβώς εκείνοι που αν μπορούσαν θα κρατούσαν ευχαρίστως την ελληνική κοινωνία στον περασμένο αιώνα.
Ευτυχώς, δεν μπορούν.
Χωρίς αυτό να απαλλάσσει φυσικά την κυβέρνηση από την υποχρέωση να φτιάξει Πανεπιστήμια της προκοπής είτε είναι δημόσια, είτε μη κρατικά, είτε εισαγωγής, είτε τράνζιτ.
Αν κάτι μας απειλεί λοιπόν δεν είναι κάποιος ανύπαρκτος Ορμπαν αλλά το ενδεχόμενο να μην αλλάξει η κοινωνία, να μην εκσυγχρονιστεί και να μείνει προσκολλημένη σε ένα ξεπερασμένο παρελθόν.
Διότι η πραγματική απειλή για κάθε προκομμένη χώρα δεν είναι η ανισότητα μεταξύ εκπαιδευομένων. Είναι η ανικανότητα του συστήματος να τους εκπαιδεύσει.
Και για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται κάθε μέρα να ξεβολεύεις όλους όσοι βιώνουν το παρελθόν τους σαν μέλλον.
Τόσο απλό.
