Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες που παραθέτουν οι ειδικοί, ούτε χρειάζεται να ξεψαχνίσω τιμοκαταλόγους όπλων και τεχνικά εγχειρίδια οπλικών συστημάτων.
Ισως επειδή η εξοπλιστική συμφωνία με τις ΗΠΑ (μετά την αντίστοιχη με τη Γαλλία) είναι πάνω από αυτά.
Η Ελλάδα πέτυχε κάτι απλό αλλά και δύσκολο. Να συνοδευτεί η ενίσχυση της Τουρκίας από μια δική της υπέρτερη ενίσχυση.
Κι αυτό χωρίς να περιμένει την επόμενη αμερικανική κυβέρνηση που θα εκλεγεί τον Νοέμβριο 2024, με όλους τους κινδύνους που ξέρουμε ότι κρύβει αυτή η εκλογή.
Το πέτυχε μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να μεταβάλει τον τόνο ή την ουσία της πολιτικής της, όπως υποχρεώθηκε να κάνει ο Ερντογάν με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο.
Μια χαρά. Θεωρητικά οι πολέμιοι μιας δυτικής ευρωπαϊκής πολιτικής θα μπορούσαν να αναφωνήσουν μαζί με την Τζάκρη «τον ήπιαμε!». Να κατανοήσουν δηλαδή ότι ο «αντιδυτικισμός» κινείται πλέον στα όρια της διαταραχής.
Αλλά δεν χρειάζεται. Τα πράγματα μιλούν από μόνα τους.
Διότι περισσότερο κι από το περιεχόμενο μιας συμφωνίας εξοπλισμών μετράει η παιδαγωγική της.
Που λέει πως η ενίσχυση της χώρας δεν είναι υπόθεση κραυγών, παροξυσμών και ψωροπερηφάνιας αλλά σοβαρότητας, σταθερότητας και επιμονής.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχει διδάξει σχεδόν πριν από εκατό χρόνια πως στις σοβαρές χώρες τα «εθνικά δίκαια» υπόκεινται των «εθνικών συμφερόντων».
Υπό δύο προϋποθέσεις.
Πρώτον ότι έχουμε αποσαφηνίσει ποια είναι τα εθνικά μας συμφέροντα. Πατριωτικά και ρεαλιστικά.
Δεύτερον ότι έχουμε προσδιορίσει πώς και με ποιους τα προωθούμε. Δεν είμαστε κωλοτούμπες.
Κατά τα άλλα, χωρίς αυταπάτες.
Είναι προφανές πως, αν ποτέ χρειαστεί, δεν θα μας σώσει ο Μπλίνκεν με το 7ο Ιππικό.
Την Ελλάδα θα υπερασπιστούν οι Ελληνες. Ακόμη κι εκείνοι από τους οποίους η Βουλή στερεί την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος.
Αλλά μια χώρα χρειάζεται επίσης αξιόπιστες φιλίες, ισχυρές συμμαχίες και έμπρακτη αλληλεγγύη. Κι αυτά δεν τα προσφέρουν ούτε οι μισθοφόροι του Πούτιν, ούτε οι τρομοκράτες της Χαμάς, ούτε οι Χούθι της Υεμένης.
Χρειάζεται κυρίως αυτοπεποίθηση, σιγουριά κι ακατάπαυστη προσπάθεια.
Αντί να σπαταλάει ενέργεια σε βλακώδεις καταλήψεις πανεπιστημίων, σουλάτσα διαμαρτυρίας ή γελοίους τηλεοπτικούς καβγάδες.
Υποψιάζομαι δηλαδή πως εκείνο που λείπει περισσότερο στη χώρα μας είναι η παιδαγωγική.
Κι ότι το βασικό πρόβλημα δεν είναι τελικά τα όπλα που ελπίζουμε να μη χρησιμοποιηθούν ποτέ, ούτε τα ανοικονόμητα πανεπιστήμια, ούτε οι φιλίες και οι συμμαχίες.
Είναι το κακό μας το τσερβέλο.
Που πάντα βρίσκει τρόπο να εμφανιστεί στο προσκήνιο.
