Καμία φορά απορώ με την ασχετοσύνη εκείνων που απέναντι στην πραγματικότητα προτάσσουν την κουταμάρα.
Συνηθισμένο τους καταφύγιο, τα «δικαιώματα».
Συνηθισμένη τους αρλούμπα, οι «διακρίσεις».
Συνηθισμένη τους απειλή, κάποιο δικαστήριο. «Ελληνικό ή πολύ περισσότερο ευρωπαϊκό», το οποίο (υποτίθεται) θα βάλει μυαλό σε μια κοινωνία που αρνείται να δεχτεί την αρλούμπα τους και θα μας κάνει τη μούρη κρέας.
Τελευταίο παράδειγμα; Η παρένθετη κύηση ή μητρότητα.
Το θέμα για τα ομόφυλα ζευγάρια ούτε τίθεται ούτε θα μπορούσε ποτέ να τεθεί – ό,τι κι αν πιστεύει ο Κασσελάκης που θέλει δυο παιδάκια.
Καταρχήν, η παρένθετη μητρότητα έχει νομιμοποιηθεί προ πολλού στη χώρα μας με νόμο του 2002 και το νομικό πλαίσιο ολοκληρώθηκε με τον Νόμο 4272 του 2014.
Η νομοθεσία προσδιορίζει τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Προϋποθέσεις κυρίως ιατρικές, κάτω από επιστημονική γνωμάτευση και παρακολούθηση.
Η παρένθετη μητρότητα συνεπώς δεν είναι αυθαίρετη κι ανέλεγκτη διαδικασία επιλογής όπου ο καθένας διαλέγει ελεύθερα το μωρό που θέλει.
Αντιμετωπίζει ένα ιατρικό πρόβλημα, την υπογονιμότητα, και χρησιμοποιείται ήδη από πολλά υπογόνιμα ζευγάρια χωρίς ποτέ να δημιουργηθεί παρεξήγηση (Ζ. Δημαδάμα, «ΤΑ ΝΕΑ», 4/1).
Ουδείς έχει έως τώρα προτείνει να αλλάξει αυτό το πλαίσιο. Ούτε θα μπορούσε άλλωστε.
Κι αν κάποιος φαντάζεται ότι απλώς θα εντάξει σε αυτό και τους ομόφυλους στο όνομα κάποιας ισότητας έναντι κάποιου δικαιώματος το οποίο αγνοώ, θα πρέπει να το πει και να το εξηγήσει.
Οποιος θέλει λοιπόν, να σηκώσει το χέρι του – Κασσελάκη, παιδί μου, σε βλέπω…
Μου λένε ότι το περιλαμβάνει η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ. Επιφυλάσσομαι να δω τι προτείνουν. Κανένα πρόβλημα άλλωστε, ο καθένας με την τρέλα του.
Αλλά η παρένθετη κύηση δεν είναι θέμα δικαιώματος, ούτε ισότητας, ούτε διακρίσεων, ούτε κανενός δικαστηρίου.
Εχουμε δηλαδή μια τυπική περίπτωση απάτης. Μια μέθοδος αντιμετώπισης ενός ιατρικού προβλήματος εμφανίζεται ως δικαίωμα διευκόλυνσης κάποιας άλλης σκοπιμότητας.
Και γι΄ αυτό είναι χρήσιμο παράδειγμα της παράνοιας όσων ανακαλύπτουν δικαιώματα για να εφεύρουν διακρίσεις και να διαφημίσουν την αφεντομουτσουνάρα τους.
Δεν ξέρω λοιπόν αν ο Μητσοτάκης είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του για τους ομόφυλους.
Σίγουρα όμως προσφέρει καλή ευκαιρία να απαλλαγούμε από την τυραννία κάθε αφεντομουτσουνάρας που υποδύεται τον υπερασπιστή ανύπαρκτων δικαιωμάτων και μιας μη απειλούμενης ισότητας.
Η απάτη πρέπει κάποτε να τελειώσει.
Κι είναι ευχάριστο πως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο αφυπνίζονται σιγά σιγά όσοι αρνούνται να πέφτουν θύματα επιτηδείων.
Είτε «κίνημα woke» τα λες, είτε «δικαιωματισμό», είτε αρλούμπα του καφενείου.
