Αν δεν κάνω λάθος, η Ελλάδα είναι μια ελεύθερη χώρα. Υποθέτω λοιπόν ότι ο καθένας μπορεί να πάρει τη σημαία της αρεσκείας του και να την ανεμίζει ειρηνικά στην πλατεία της επιλογής του.
Τη σημαία της Παλαιστίνης ή της Μποτσουάνα.
Φυσικά κανείς δεν έχει δικαίωμα να μεταφέρει μια διεθνή σύγκρουση στη χώρα μας διαταράσσοντας τη δημόσια τάξη και την κοινωνική ειρήνη. Δεν μπορεί δηλαδή να μας κάνει μέρος του καβγά.
Αν κάποιος το επιχειρήσει, μετανάστης ή ιθαγενής, νόμιμος ή παράνομος, μπουζουριάζεται πάραυτα και μεταφέρεται στον φιλόξενο Κορυδαλλό να εξηγεί λεπτομερειακά το Παλαιστινιακό στην Πισπιρίγγου.
Αλλά γι’ αυτό δεν είναι αρμόδιος ο δήμαρχος.
Οπως δεν είναι αρμόδιος ούτε για την κυκλοφορία στη Βασιλίσσης Ολγας, ούτε για την ανάπλαση της Αθήνας, ούτε για τους σταθμούς του μετρό, ούτε για την Πανεπιστήμιου όπου ατυχώς ανακατεύτηκε ο προηγούμενος δήμαρχος.
Στην περίπτωση της Χαμάς και της Παλαιστίνης έχουμε αρμόδιες αρχές ασφαλείας που δουλειά τους είναι να κρατούν ασφαλείς όλους όσοι κατοικούν στους δήμους της χώρας.
Πάμε παρακάτω.
Διότι τα παραπάνω φυσικά δεν εξαντλούν την μπαρούφα του καθενός. Ούτε εξηγούν για ποιον λόγο πολλοί ασφαλείς Ελληνες κουνούν κατά προτίμηση σημαίες που αποδοκιμάζει όλος ο δυτικός δημοκρατικός κόσμος.
Της Χαμάς και του Ισλαμικού Τζιχάντ σήμερα. Του Πούτιν χθες. Του Μιλόσεβιτς προχθές. Του Καντάφι και του Σαντάμ παλαιότερα. Του Στάλιν και του Μάο πριν από μερικές δεκαετίες.
Μιλάμε πως δεν υπάρχει διεθνές κάθαρμα του οποίου κάποιοι συμπατριώτες μας να μην έχουν κουνήσει τη σημαία.
Φυσικά άλλοτε το κάνουν «για τον άνθρωπο», άλλοτε «για την ειρήνη», άλλοτε για «το δίκιο των λαών» κι άλλοτε για το δίκιο κάποιου συγκεκριμένου λαού που για ανεξήγητους λόγους έχουμε θέσει υπό την προστασία μας.
Ευτυχώς όμως όλα αυτά είναι σαν τον δήμαρχο που λέγαμε.
Ωραίο το καλλιτεχνικό πρόγραμμα αλλά ουδείς μας έχει αναθέσει ποτέ να λύσουμε το παραμικρό διεθνές πρόβλημα. Ακόμη και εκείνα τα προβλήματα που είναι δικά μας δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα.
Συνεπώς όποια σημαία κι αν κουνάμε στην πλατεία της αρεσκείας μας, μικρή σημασία έχει τελικά για το πρόβλημα. Ή «για τον άνθρωπο».
Παρόλο που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι πιο μουράτο να κραδαίνεις πρωτοχρονιάτικα τη σημαία της Παλαιστίνης, παρά να τσακώνεσαι για τα ψώνια της Αχτσιόγλου ή το δάνειο του Κασσελάκη.
Ασε που παραμένει ανεξιχνίαστο και το μυστήριο της Βασιλίσσης Ολγας.
Θα ανοίξει ή δεν θα ανοίξει;
