Γεμίζει στάδια, αποθεώνεται, γιατρεύει νεανικές καρδιές, ανανέωσε τη μουσική βιομηχανία. Το «Time» την ανέδειξε Πρόσωπο της Χρονιάς.
Taylor Swift, η Βασίλισσα της Αμερικής. «The Capitalist Queen».
Η σεβάσμια Fed, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, μιλάει για «παράγοντα Taylor Swift» στην ανάκαμψη.
Κερδίζει δισεκατομμύρια και «φέρνει δισεκατομμύρια στην αμερικανική οικονομία» σημειώνει η «Washington Post». Ενώ ταυτοχρόνως υποστηρίζει το απειλούμενο δικαίωμα στην άμβλωση ή κατακεραυνώνει τον «ρατσισμό» του Ντόναλντ Τραμπ.
Ομολογώ πως δεν είχα συνειδητοποιήσει το φαινόμενο, οριακά ξέρω ένα ή δύο τραγούδια της.
Αλλά μόνη της έχει συνεισφέρει σε έναν ομορφότερο κόσμο περισσότερο από όλα τα κινήματα #ΜeΤoo και woke του πλανήτη.
Το «Time» δικαιολόγησε την επιλογή της γράφοντας ότι «οικοδόμησε έναν κόσμο που της ανήκει αλλά χωράει τόσους ανθρώπους, έκανε την ιστορία της παγκόσμιο θρύλο και έφερε χαρά σε μια κοινωνία που την είχε απεγνωσμένα ανάγκη».
«Εφερε χαρά». Μεγάλη κουβέντα.
Ερώτηση κρίσεως. Πείτε μου ποιος ή ποια φέρνει στην ελληνική κοινωνία τη χαρά που έχει «απεγνωσμένα ανάγκη»;
Εύκολη απάντηση. Κανείς και καμία. Ούτε καν τους απασχολεί.
Οι ειδήσεις είναι βουτηγμένες στη δυστυχία, οι συνδικαλιστές βολοδέρνουν στην γκρίνια, οι συνάδελφοι της Swift πλαντάζουν στο παράπονο με πεντακόσια ευρώ το άτομο για ρεβεγιόν.
Οι παρουσιάστριες και παρουσιαστές βουλιάζουν στη μίρλα ή την αγανάκτηση.
Κυρίως όταν υποδύονται τους δημοσιογράφους. Ολος ο κόσμος γιόρταζε κι εκείνοι μετρούσαν ετικέτες στα σουπερμάρκετ.
Πάλι καλά, όμως. Διότι η άλλη εκδοχή τηλεοπτικής δημοσιογραφίας είναι να μετράει μαχαιρωμένους και φονιάδες.
Η γιορτή στα μέρη μας είναι κατάρα. Η επιτυχία ύποπτη και η λάμψη ψεύτικη. Η δυστυχία αποτελεί φυσιολογική κατάσταση. Κι όποιος ξεφεύγει από τον κανόνα της μιζέριας, ένα μέρος της κοινωνίας τον εκδικείται.
Στην Ελλάδα, το πολύ πολύ η Taylor Swift να τραγουδούσε «Νύχτα ξελογιάστρα» στον Βαρδάρη παρέα με τον Βασίλη Καρρά.
Θα μου πείτε ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 30% των Αμερικανών θεωρούν πως ο Θεός αυτοπροσώπως έχει χρίσει τον Τραμπ επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ (The Economist, 23/12).
Καμία αντίρρηση. Αγνωστες άλλωστε οι βουλές του Κυρίου.
Ανεγκέφαλοι όμως υπάρχουν παντού. Περισσότεροι ή λιγότεροι.
Και στην Ελλάδα. Οπου η πολιτική εκτροχιάζεται εύκολα σε ανθρωποφαγία, θρησκοληψία και ξεκατίνιασμα. Σε μια διαρκή άσκηση παρανοϊκής κοινωνικής εχθρότητας. Δείτε τον Πολάκη.
Είμαι βέβαιος ότι ο θεόσταλτος Τραμπ θα είχε μεγάλη πελατεία στη χώρα μας. Για την Taylor Swift δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
Το βέβαιο όμως είναι ότι στη νέα χρονιά χρειαζόμαστε περισσότερη χαρά. Και πολύ λιγότερη παράνοια.
