Για πρώτη ίσως φορά εδώ και πολλά χρόνια το αγαπημένο θέμα των εορταστικών τραπεζιών δεν ήταν η κυβέρνηση.
Ηταν η αντιπολίτευση.
Αφότου μάλιστα δεσμευτήκαμε για λόγους ευγενείας προς τους φιλοσυριζαίους ομοτράπεζους να κόψουμε τα πολλά καλαμπούρια για τον Κασσελάκη, αναγκαστήκαμε να περιλάβουμε και τη «Δεξιά της Δεξιάς» στο ρεπερτόριο της συζήτησης.
Λογικό. Οι «κεντροαριστεροί» από μόνοι τους δεν κόβουν εισιτήρια ούτε για λούνα παρκ.
Ολα αυτά φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι η αντιπολίτευση έχει κάποια χρησιμότητα στη ζωή μας. Προς το παρόν δεν το έχει αποδείξει και γι΄ αυτό δεν υπάρχει.
Ακόμη χειρότερα. Η μόνη που φαίνεται να διαθέτει ένα συγκεκριμένο αφήγημα, περισσότερο ή λιγότερο πειστικό, και ένα ιδιαίτερο ακροατήριο είναι η «Δεξιά της Δεξιάς». Δεν πήραν τυχαία 13% στις εκλογές, πάνω από το ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά η «Δεξιά της Δεξιάς» είναι πολυδιασπασμένη, καταφανώς ερασιτεχνική κι ελαφρώς γραφική. Αλλά αν η γραφικότητα ήταν αμάρτημα οι μισοί πολιτικοί θα βασανίζονταν προ πολλού στην Κόλαση μαζί με τους καλικάντζαρους.
Τα πράγματα λοιπόν θα έμεναν κάπου εδώ και θα ξαναπιάναμε τα καλαμπούρια για τον Κασσελάκη να περάσει η ώρα.
Αλλά η συγκυρία είναι περίεργη.
Οι ευρωεκλογές αναμένονται «πεδίο δόξης λαμπρό» για την ευρωπαϊκή Ακρα Δεξιά κι ενδεχομένως οι δικοί μας να επωφεληθούν από το γενικότερο ρεύμα.
Θα χρειαστούν ίσως κάποιον αρχηγό, κάποιο κόμμα, κάποιους ευπαρουσίαστους υποψήφιους, έστω κάπως να κινηθούν, για να διεκδικήσουν ένα αξιοσημείωτο μέγεθος.
Αλλά διαθέτουν ήδη το αφήγημα και το ακροατήριο. Δεν είναι μικρό πράγμα για σημείο εκκίνησης.
Ακόμη περισσότερο που η πιο αναχρονιστική και καθυστερημένη πλευρά της κοινωνίας μας δείχνει να απελευθερώνεται σταδιακά από τα παραδοσιακά βαρίδια της Αριστεράς.
Εμφανίζεται πιο διαθέσιμη στην εκλογική αγορά και για άλλους ενδιαφερόμενους.
Είναι δευτερεύον λοιπόν το ερώτημα αν θα υπάρξει κάποια αντιπολίτευση. Μπορεί να υπάρξει, μπορεί και όχι.
Ούτως ή άλλως, οι χώρες επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν από τις κυβερνήσεις τους. Οι αντιπολιτεύσεις είναι κυρίως για τη φασαρία.
Αλλά για τις χριστουγεννιάτικες συζητήσεις μας έχει ασφαλώς ενδιαφέρον τι είδους αντιπολίτευση θα είναι αυτή και ποιος θα την εκφράσει.
Αυτή την αμφίβολη κατάσταση δεν έχουμε αντιμετωπίσει ξανά στη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης.
Λογικό. Εως τώρα ζούσαμε σχεδόν επί πενήντα χρόνια με μια Κεντροδεξιά και μια Κεντροαριστερά. Να ζούμε, να τις θυμόμαστε.
Τώρα έχουμε ένα ευρύτατο κεντρομόλο σύστημα εξουσίας, το οποίο μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από τα άκρα.
Και φυσικά από τη βλακεία των δικών του. Αλλά αυτή αποτελεί απρόβλεπτη πολιτική παράμετρο.
