Εχουμε δυο δεδομένα κοινής ή έστω ευρείας αποδοχής.
Πρώτον ότι η μετανάστευση αποτελεί πλέον το κυρίαρχο κοινωνικό πρόβλημα της Ευρώπης. Ολης της Ευρώπης.
Δεύτερον ότι το πρόβλημα αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατά τη βούληση των πολιτών της Ευρώπης. Και κανενός άλλου.
Προχθές επιτεύχθηκε συμφωνία για το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου. Θα δούμε αν εκτός από νέο αποδειχτεί και αποτελεσματικό – επιτρέψτε μου να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου…
Ηδη πάντως πολλές κυβερνήσεις «αυστηροποιούν» τη σχετική νομοθεσία (Δανία, Σουηδία, Ολλανδία…).
Ή αναθεωρούν παλαιότερες αγγελικές ανοησίες (Γερμανία).
Στη Γαλλία ο νέος αυστηρότερος νόμος για τη μετανάστευση πέρασε από τη Βουλή χάρη σε έναν συμβιβασμό μεταξύ «μακρονικών» και «λεπενικών», Κέντρου και Δεξιάς.
Λογικό. Η θεωρία μιας Ευρώπης «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» ανήκει σε ένα ξεπερασμένο και ανυπόφορο για τους περισσότερους ευρωπαίους πολίτες παρελθόν.
Ακόμη χειρότερα. Διαγράφεται ορατός ο κίνδυνος μιας Ευρώπης που δεν θα είναι Ευρώπη.
Στο Παρίσι, μέρες που είναι, δεν στολίζουν δημόσια φάτνες για να μην ενοχληθούν οι μουσουλμάνοι.
Σε πολλές χώρες δεν εύχονται «Καλά Χριστούγεννα» αλλά «Καλές γιορτές». Ολόκληρες συνοικίες των Βρυξελλών ή του Βερολίνου θυμίζουν περισσότερο Βηρυτό, Δαμασκό ή Βαγδάτη.
Και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ξημεροβραδιάζεται σπαταλώντας την έγνοια του στους παράνομους μετανάστες κι όχι στους νόμιμους ευρωπαίους πολίτες. Λες και είναι η Βουλή της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Πακιστάν.
Θα αντιμετωπίσει αυτήν τη μεταλλαγή της Ευρώπης το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου; Μεταξύ μας, δεν το πολυπιστεύω.
Για τον απλούστατο λόγο ότι η σημερινή κατάσταση δεν είναι ζήτημα καλύτερων ή χειρότερων ρυθμίσεων. Αλλά «γενικής βούλησης», θα έλεγε ο παππούς Ρουσό.
Προφανώς χρειάζονται οι ρυθμίσεις και φυσικά μακάρι να είναι καλύτερες από χειρότερες. Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από εκείνους που βροντοφωνάζουν «όχι στην Ευρώπη – φρούριο» για να διαφημίσουν μια «Ευρώπη – πασαρέλα».
Ειλικρινά δεν ξέρω τι πρόβλημα έχουν με τα φρούρια.
Οι υπόλοιποι όμως θεωρούμε ότι η χώρα μας δικαιούται να δέχεται μόνο όσους μετανάστες θέλει, εφόσον τους έχει επιλέξει, και για όσο νομίζει.
Το ευχάριστο είναι πως αυτή η άποψη καθίσταται όλο και πιο πλειοψηφική σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και στη δημοκρατία όπου υπάρχει πλειοψηφία υπάρχουν τελικά και λύσεις.
Αρκεί να μην ακυρώνεται η «γενική βούληση» σε διαδρόμους των Βρυξελλών και στις τσέπες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Διότι ακόμη κι αν καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, δεν είναι και πολύ δημοκρατικό να μετατρέπουμε την ντροπή σε δουλειά.
