Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι η κυβέρνηση απειλείται από τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Σημειώνω ότι μιλάμε για τον πολιτικό γάμο που μπορεί να ρυθμιστεί από την πολιτεία. Ο θρησκευτικός είναι καθαρά ζήτημα της Εκκλησίας και (κατά κυριολεξία) άλλου παπά Ευαγγέλιο.
Οταν λοιπόν ο γάμος αυτός μπει στο τραπέζι θα κληθούν οι νομοθέτες βουλευτές να αποφασίσουν.
Πώς θα αποφασίσουν; Προφανώς στη βάση της συνείδησης και της ηθικής του καθενός. Στα ζητήματα αυτά δεν χωρούν διαχωριστικές κομματικές γραμμές, ούτε κοινοβουλευτικές πειθαρχίες, ούτε πρότυποι κανόνες ή συμπεριφορές.
Ο καθείς κι η συνείδησή του. Η οποία ελπίζω να ασκηθεί υπεύθυνα, ελεύθερα κι ανεμπόδιστα από όλους.
Και από τον Σαμαρά και από τον Βορίδη και από όσους η δική τους συνείδηση οδηγεί στην αντίθετη άποψη.
Διότι κάποτε πρέπει να θυμόμαστε ότι ζούμε σε δημοκρατία και στη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να εκφράζει δημοκρατικά τη συνείδησή του.
Ο Σαμαράς ας πούμε θεωρεί ότι κακώς γίνεται δεκτός ο Ερντογάν στην Αθήνα. Ο πρώην πρωθυπουργός δηλώνει γενικότερα αντίθετος σε κάθε πολιτική «κατευνασμού». («Καθημερινή της Κυριακής», 26/11).
Επικαλείται μάλιστα υπέρ της άποψης αυτής και τον Κώστα Καραμανλή κι ας μην είναι η καλύτερη παρέα στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Ο Σαμαράς δεν εξηγεί ποιος πολιτεύεται κατευναστικά, ούτε πού, αλλά στη βασική ιδέα έχει δίκιο. Ο κατευνασμός είναι το λάδι στη φωτιά που ρίχνει ο φοβισμένος ελπίζοντας να τη γλιτώσει με μικρά εγκαύματα.
Αλλοι αντιθέτως περιμένουν τον Ερντογάν με αδημονία επειδή «το παράθυρο ευκαιρίας που έχει ανοίξει θα πρέπει να αξιοποιηθεί τώρα» (Π. Ιωακειμίδης, «ΤΑ ΝΕΑ», 27/11).
Ενδεχομένως. Απλώς έως τώρα κανείς δεν είδε το παράθυρο, ούτε την ευκαιρία.
Ο Ερντογάν φυσικά θα έλθει – για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω κανέναν διατεθειμένο να ξαπλώσει στον διάδρομο του «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να αποτρέψει την προσγείωσή του.
Διότι ξέρετε τελικά ποια είναι η ουσία;
Οτι η χώρα διευθύνεται σήμερα από ένα ευρύτατο σύστημα εξουσίας που έχει την ευχέρεια να καλύπτει όλο τον χώρο από τις παρυφές της άχρηστης Αριστεράς έως την αχρείαστη Ακροδεξιά.
Είναι μια πραγματική ευκαιρία.
Αρκεί οι διαφορετικές απόψεις που αναπόφευκτα συνυπάρχουν σε αυτό το ευρύ σύστημα να διατυπώνονται πολιτισμένα με λογική, ανοχή και επιχειρήματα.
Θα συμφωνήσω ότι δεν είναι πάντα εύκολο να ξεφεύγουμε από τους μικρούς εμφυλίους που αποτελούν κατάλοιπο μιας παλιομοδίτικης και νοσηρής πολιτικής κουλτούρας.
Αυτή η ευκαιρία που έχουμε όμως είναι τελικά η πραγματική εγγύηση της δημοκρατίας μας.
