Αν θέσει κανείς το αφελές ερώτημα «τι είχε στο μυαλό του ο Χίτλερ όταν έπραττε τόσο απάνθρωπα πράγματα εναντίον των Εβραίων», τότε -μας λέει ο Σλαβόι Ζίζεκ- είναι δυνατό να δοθούν τέσσερις απαντήσεις.

Η δεύτερη απάντηση (στην οποία θέλω να επικεντρώσω την προσοχή μου) λέει το εξής πράγμα:

Ο Χίτλερ ήταν ένας αγύρτης , ένας ενσυνείδητος χειραγωγός του οποίου το μίσος για τους Εβραίους καθώς και οι άλλες πολιτικές πεποιθήσεις χρησιμοποιήθηκαν περίτεχνα για να φθάσει στην εξουσία, που ήταν ο μοναδικός αληθινός σκοπός του» ( « Ζίζεκ, Ο Χίτλερ ως είρων;» )

Γιατί έκανα αυτές τις αναφορές; Γιατί όλοι θυμόμαστε ότι η Χρυσή Αυγή (που αναγνωρίστηκε και καταδικάσθηκε ως εγκληματική οργάνωση από τα Ελληνικά Δικαστήρια) πριν από μερικά χρόνια αρνούνταν αναιδώς «το παραμύθι του Πολυτεχνείου και τους ψεύτικους νεκρούς του» (όπως χαρακτηριστικά ανέφερε και μία αφίσα που είχε μοιραστεί τότε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Γιατί το έκανε αυτό η επίμαχη νεοναζιστική οργάνωση; Γιατί βρισκόταν σε πολιτική άνοδο και η Ελληνική κοινωνία -λόγω και της οικονομικής κρίσης- βρισκόταν σε μια αξιακή αφασία και πίστευε τα πάντα!

Και πώς πετύχαινε τους στόχους της η Χρυσή Αυγή για να γίνει ένα κυρίαρχο πολικό μόρφωμα; Υιοθετούσε μια γνωστή χιτλερική μεθοδολογία. Τι λέει αυτή η μεθοδολογία;

Λέει ότι προκειμένου να κυριαρχήσει κανείς στα πλήθη και να διεγείρει τα πάθη τους , θα πρέπει να τους παρουσιάσει την απλοποιημένη εικόνα ενός μεγάλου εχθρού στον οποίο αποδίδεται όλο το φταίξιμο.

Και ποιος ήταν ο μεγάλος εχθρός που έφταιγε για τα πάντα; Η μεταπολίτευση και η διαφθορά της.

Και εδώ ακριβώς βρισκόταν η μέγιστη ιδεολογική διαστρέβλωση της Χρυσής Αυγής. Τι εννοώ;

Η μεταπολίτευση ήταν ένα σύνθετο ιστορικό μέγεθος . Άνοιξε και πολύ θετικές προοπτικές για την ελληνική κοινωνία ( δημοκρατική σταθερότητα , εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία ), αλλά βεβαίως εμπεριείχε και τις εντελώς αρνητικές της διαστάσεις ( αυταρχικοί πρωθυπουργοί, έλλειμμα αντιπροσώπευσης, χρεοκοπία κλπ΄).

Ωστόσο, η Χρυσή Αυγή λάνσαρε μονοδιάστατα τη διαφθορά της μεταπολίτευσης για να ακυρώσει χυδαία μια άλλη αναμφισβήτητη πραγματικότητα που ήταν το Πολυτεχνείο και οι νεκροί του.

Και οι ταυτοποιημένοι νεκροί του Πολυτεχνείου σύμφωνα με την έρευνα που είχε κάνει το Εθνικό ίδρυμα Ερευνών ήταν 24, ενώ στο ίδιο περίπου αποτέλεσμα είχε καταλήξει και η αντίστοιχη δικαστική διερεύνηση που είχε διενεργήσει ο τότε Εισαγγελέας κ. Δημήτριος Τσεβάς.

Χωρίς να γνωρίζει κανείς, ακόμη και μέχρι σήμερα , αν υπήρχαν και άλλοι.

Άραγε, ο Διομήδης Κομνηνός και οι άλλοι που δολοφονήθηκαν ήταν «κατασκευάσματα» της φαντασίας μας; Προφανώς όχι!

Το συμπέρασμα;

Μπορεί να έγιναν ολέθριες επιλογές κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης που μας έφεραν στη χρεωκοπία, αλλά ας μη διαγράφουμε την ιστορία μας , όπως ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου.

Γιατί αυτό το «αφήγημα» ότι δεν υπήρχαν νεκροί το ακούμε αρκετές φορές απερίσκεπτα και από απλούς ανθρώπους.

Και ένας λαός που αρνείται την ιστορία του , δεν έχει μέλλον!

Καλφέλης Γρηγόρης

Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ kalfelis@law.auth.gr