Στη Γερμανία έχει γίνει πατιρντί με την επίσκεψη του Ερντογάν στις 17 Νοεμβρίου.
Eχουμε το εντυπωσιακό φαινόμενο τα τρία κόμματα που αποτελούν την κυβέρνηση να μην τον θέλουν αλλά η κυβέρνηση των τριών κομμάτων και ο καγκελάριος Σολτς να τον υποδέχονται.
Το επιχείρημα της αντίθεσης στην επίσκεψη είναι ότι ο Ερντογάν φιγουράρει ως οπαδός και υποστηρικτής της Χαμάς. Ενώ καταφέρεται με προκλητικές δηλώσεις εναντίον του Ισραήλ και της Δύσης.
Δύο στοιχεία.
Πρώτον, ο Ερντογάν ανήκει στην παράδοση του λεγόμενου «πολιτικού Ισλάμ». Το δημιούργησαν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο και στην Τουρκία το έφερε ο Νετζμετίν Ερμπακάν, ο οποίος υπήρξε ο πολιτικός μέντορας του Ερντογάν.
Συνεπώς ο Ερντογάν δεν υποστηρίζει απλώς τη Χαμάς. Ανήκουν στον ίδιο ευρύτερο ιδεολογικό χώρο.
Δεύτερον, ο Ερντογάν θεώρησε πως η Αραβική Ανοιξη του 2010 ήταν ευκαιρία για τον ίδιο να τεθεί επικεφαλής του ισλαμικού κόσμου και τη συνέδραμε όσο μπορούσε.
Απέτυχαν – και αυτός και η Ανοιξη… Εξού και οι δύσκολες σχέσεις του με την Αίγυπτο όπου στήριξε τον Μόρσι. Αλλά υποθέτω πως του έμεινε το μαράζι.
Το συμπέρασμα είναι απλό και κάποτε πρέπει να το καταλάβουμε. Και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί και εμείς.
Ο Ερντογάν δεν έχει καμία σχέση με τον δυτικό κόσμο και τον δυτικό πολιτισμό. Και, μεταξύ μας, ούτε τον ενδιαφέρει να αποκτήσει. Πολιτικά, πολιτισμικά, μορφωτικά, ανήκει σε έναν άλλον κόσμο. Με γεια του, με χαρά του.
Από εκεί και πέρα δεν θα του κηρύξουμε και τον πόλεμο. Αν θέλει να είναι με τη Χαμάς ή με την Ισλαμική Τζιχάντ ή με τη Φενερμπαχτσέ, δικό του πρόβλημα.
Εμείς πάλι θέλουμε να διατηρηθεί η ηρεμία στη γειτονιά μας.
Και κάπως έτσι οφείλουμε να πλεύσουμε. Με την ισορροπία που επιβάλλει από τη μια πλευρά η γεωγραφική συνύπαρξη κι από την άλλη ένας δύστροπος και αγροίκος γείτονας, με τον οποίο είμαστε αναγκασμένοι να συνυπάρχουμε, διότι αυτό μας συμφέρει.
Τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια τούμπανα για Μετερνίχους του γωνιακού καφενείου.
Ούτε κανένα ελληνοτουρκικό πρόβλημα θα λυθεί, ούτε η Τουρκία έχει ευρωπαϊκό μέλλον, ούτε η Ευρώπη τη θέλει για παρέα, ούτε κανένας προσβλέπει στον Ερντογάν για τη σταθερότητα στην περιοχή.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους ανεχόμαστε κι αυτό εφόσον δεν μας δημιουργούν σοβαρά προβλήματα.
Ασε δε που όσο βαθύτερα μπλέκονται με τους Χαμάδες, τους τζιχαντιστές και τους αγιατολάδες, ακόμη καλύτερα.
Διαλέγουν μόνοι τους στρατόπεδο κι εμείς δεν χρειάζεται καν να ανακατευτούμε.
