Ρωτάω ειλικρινά. Υπάρχει άραγε στοιχειωδώς σοβαρό κόμμα στον κόσμο όπου ο αρχηγός κι η «υπαρχηγός» να αντιδικούν δημοσίως και χωρίς να κάνουν πλάκα για μια τηλεφωνική κλήση;
– Σε πήρα τηλέφωνο και δεν απάντησες.
– Οχι δεν με πήρες.
– Μα πως δεν σε πήρα. Ορίστε, 11.32 η κλήση. Μήπως το φόρτιζες;
– Οχι ανοιχτό το είχα αλλά πήρες από άγνωστο τηλέφωνο!
Το λέω με απόλυτη βεβαιότητα. Δεν υπάρχει.
Είχα την ευχαρίστηση να περάσω το Σαββατοκύριακο διαβάζοντας το νέο βιβλίο του συνάδελφου Γ. Λεονταρίτη για τα «Συντροφικά μαχαιρώματα» στην Αριστερά (Καστανιώτης, 2023).
Εμαθα πολλά, θυμήθηκα περισσότερα, αλλά η συγκυρία με οδήγησε σε ένα συμπέρασμα.
Στην ηγεσία της Αριστεράς (όπως και όλων των παρατάξεων) αναδείχθηκαν κατά καιρούς στελέχη ικανά και ανίκανα, έξυπνοι και βλάκες, εγγράμματοι και αστοιχείωτοι, ανιδιοτελείς και καθάρματα, υπεύθυνοι πολιτικοί και αδίστακτοι τυχοδιώκτες.
Ποτέ όμως η Αριστερά δεν βυθίστηκε στη γελοιότητα. Ακόμη και στις χειρότερες ή πιο αποκρουστικές στιγμές της.
Φοβούμαι πως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα πασχίζει να καλύψει το κενό.
Ενας αναγνώστης με ρώτησε προχθές αφοπλιστικά:
– Συγγνώμη αλλά με αυτούς που έχουν μαζευτεί εκεί πού περιμένατε να καταλήξουν; Στο Harvard Kennedy School;
Να το δεχτώ. Αλλά του ζήτησα κι εκείνου να δεχτεί πως μεταξύ Kennedy School και τσίρκου Μεντράνο υπάρχει μεγάλη απόσταση. Δεν είναι απαραίτητο να επιλέξεις το ένα άκρο ή το άλλο.
Μην έχετε όμως καμία αμφιβολία. Αυτή τη στάνη έχεις, αυτό το γάλα βγάζεις, έλεγε ο παππούς μου. Και το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά ανεπαρκές.
Το ξέραμε; Το ξέραμε από το 2012 και παλαιότερα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι, δεν άλλαξαν, ούτε κρύφτηκαν.
Αλλά τότε το ρεύμα τα παρέσυρε όλα. Τώρα όλα βγήκαν στο φως, ίσως και πιο αδιανόητα από όσο πραγματικά είναι.
Σήμερα λοιπόν που ο Τσίπρας έχασε κι έφυγε ρίχνεις μια ματιά στον πάγκο και τι βλέπεις; Ειλικρινά, τίποτα.
Κι όχι μόνο στον πάγκο της πολιτικής αλλά και της κοινωνίας, της διανόησης, της επιστήμης, της δημοσιογραφίας. Το απόλυτο κενό.
Το απόλυτο κενό αποδείχθηκε η ευκαιρία του Κασσελάκη. Την άδραξε. Παραγνωρίζοντας ίσως ότι είναι κι αυτός μέρος του.
Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι τα έκανε χειρότερα, ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατεδαφίζεται μέσα σε ζωηρά χαχανητά.
Πάλι καλά θα μου πείτε. Κάποτε στην Τασκένδη οι κομμουνιστές έλυναν τις διαφορές τους δαγκώνοντας ο ένας τον άλλο και κόβοντας αφτιά.
Τώρα τουλάχιστον απλώς πλακώνονται ποιος πήρε τηλέφωνο.
