Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως πληρώνουμε τζάμπα τις δημοσκοπήσεις. Οι οποίες κατά κανόνα λένε εκείνο που ήδη ξέρουμε.
Βγάζουν, ας πούμε, τον Μητσοτάκη «καταλληλότερο» Πρωθυπουργό με κάτι θηριώδη ποσοστά.
Σιγά την είδηση. Στην πραγματικότητα δεν είναι ο «καταλληλότερος». Είναι ο μόνος.
Φαντάζεται κανείς κάποιον άλλο σήμερα Πρωθυπουργό; Ούτε καν εκείνοι που αντιπολιτεύονται τον Μητσοτάκη.
Αυτό θα ισχύσει για πάντα; Υποθέτω πως όχι.
Ενδεχομένως κάποια στιγμή οι Ελληνες νιώσουν την ακατανίκητη επιθυμία να κυβερνηθούν από τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη ή κάποιον τρίτο που δεν φανταζόμαστε.
Αλλά κάποια στιγμή κάποιος από κάπου θα αναδειχθεί.
Το σημειώνω προς δύο κατευθύνσεις.
Πρώτον, προς εκείνους που νομίζουν ότι κάνουν αντιπολίτευση. Δεν κάνουν. Αντιπολίτευση δεν σημαίνει να σε πλακώνει δύο φορές τον μήνα στη Βουλή ο Πρωθυπουργός.
Δεύτερον, προς εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να φτιάξουν αντιπολίτευση. Με πρακτοριλίκια, αμπρακατάμπρα και υστερίες. Δεν μπορούν.
Ξέρετε γιατί; Είναι θέμα μυαλού.
Οι αντιπολιτεύσεις δεν κατασκευάζονται, ούτε επιλέγονται, ούτε επινοούνται. Οι αντιπολιτεύσεις αναδεικνύονται.
Πάμε πίσω. Το 2016, όταν ο Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της ΝΔ, κανείς δεν προεξόφλησε, ούτε αποφάσισε ότι θα στείλει τον Τσίπρα στα αζήτητα.
Τότε μάλιστα κυκλοφορούσαν απόψεις ότι ο Μητσοτάκης υστερούσε του Τσίπρα, ο οποίος μετά από τρεις εκλογικές νίκες (ευρωεκλογές 2014, βουλευτικές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015) έμοιαζε ακαταμάχητος.
Εκτοτε ο Μητσοτάκης μέτρησε έξι νίκες σερί (τρεις βουλευτικές, δύο αυτοδιοικητικές, μία ευρωεκλογή) και για τα αζήτητα αναχώρησε σύσσωμη η αντιπολίτευση.
Θα επιστρέψει; Ενδεχομένως κάποια στιγμή. Αλλά από τον δρόμο που ήλθε και ο Μητσοτάκης.
Διότι στη δημοκρατία άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ούτε άλλη δημοκρατία.
Οσες ίντριγκες κι αν εξυφανθούν, όσα νταραβέρια κι αν καταναλωθούν, όσες ανοησίες κι αν καταναλωθούν, όσα δάκρυα κι αν χύσουν οι ευσυγκίνητοι, θα έλθει μια στιγμή που ο ψηφοφόρος θα κληθεί να επιλέξει.
Τον Μητσοτάκη ή τον ερχόμενο.
Προς το παρόν ο ερχόμενος δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Κι αν δεν εμφανιστεί κάποια στιγμή, ο Μητσοτάκης θα γερνάει «καταλληλότερος» και μόνος.
Αυτό είναι όλο το περίγραμμα και αφορά κυρίως την αντιπολίτευση.
Η οποία χρειάζεται μια σοβαρή προγραμματική, κοινωνική και επικοινωνιακή προσπάθεια για να σταθεί στα πόδια της. Εστω για να ακουστεί.
Αντί να ασχολείται με σαχλαμάρες.
Περισσότερο όμως χρειάζεται μια σοβαρή προσπάθεια να κατανοήσει ότι ο κόσμος άλλαξε και αυτός ο αλλαγμένος κόσμος μάλλον χρειάζεται μια άλλου είδους αντιπολίτευση. Θέμα μυαλού.
Διότι τα πράγματα ασφαλώς θα πάρουν τον δρόμο τους. Παντοκρατορίες δεν υπάρχουν για κανέναν.
Αλλά για να συμβεί, θέλει και λίγο μυαλό.
