Προ ημερών, ο Τίμοθι Γκάρτον Ας διηγήθηκε σε αθηναϊκό ακροατήριο μια συνομιλία που είχε παλαιότερα με τον Ντικ Τσένι, αντιπρόεδρο των ΗΠΑ επί του νεότερου Μπους.
– Πώς θα πολεμήσετε την τρομοκρατία; Τον ρώτησε.
– Εξαλείφοντας τους τρομοκράτες, απάντησε λιτά ο Τσένι.
Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας καταφανώς δεν πείστηκε από την απάντηση. Και σχολίασε στο ακροατήριό του:
– Φοβούμαι ότι το ίδιο λάθος κάνει σήμερα και ο Νετανιάχου.
Δεν είμαι κανένας θαυμαστής του Ντικ Τσένι ή του Νετανιάχου αλλά δεν κατάλαβα πού βρίσκεται το λάθος.
Ρώτησα λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τον ομιλητή.
– Συγγνώμη, αλλά πώς μπορεί κανείς να πολεμήσει την τρομοκρατία, αν δεν εξαλείψει τους τρομοκράτες;
Υποθέτω πως η τρομοκρατία δεν αντιμετωπίζεται με αγιασμό ούτε με ευχέλαια.
Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας ανέπτυξε μια ελαφρώς περίπλοκη απάντηση περί «πολιτικής λύσης» που δεν με έπεισε.
Αν οι τρομοκράτες ήταν κάτι σαν όμιλος πολιτευτών που αναζητούν κάποια «πολιτική λύση» χωρίς προηγουμένως να ηττηθούν, τότε δεν θα ήταν τρομοκράτες.
Θα ήταν η Δημοκρατική Ενωση Κέντρου της γαλλόφωνης Ελβετίας.
Η τρομοκρατία όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Και δεν κάνουν λάθος ο Τσένι και ο Νετανιάχου.
Είναι η επιλογή της βίας κι η επιβολή διά της βίας. Η «πολιτική λύση» είναι έξω από τη λογική και τις επιδιώξεις της. Δεν υπάρχει.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι η τρομοκρατία υποχρεωτικά θα ηττηθεί. Κάθε άλλο.
Εχουμε περιπτώσεις κινημάτων άγριας βίας που τελικά επιβλήθηκαν, όπως το FLN στην Αλγερία. Αλλά θέλω να ελπίζω ότι δεν είναι ο κανόνας.
Στη σημερινή κρίση διατυπώνονται φυσικά διάφορες μεγαλόψυχες και καλόκαρδες προτάσεις ή προθέσεις.
Του Γκουτέρες, των έξι αραβικών χωρών, διαφόρων ανθρωπιστικών οργανώσεων ή ακόμη και μεμονωμένων ανθρωπιστών, κανένα πρόβλημα.
Πολύ καλά κάνουν. Κανείς όμως από όλους αυτούς δεν δίνει μια απάντηση στο βασικό ερώτημα: και με τη Χαμάς τι θα γίνει;
Ακούω απαντήσεις.
Ή τέλος πάντων περιμένω εξηγήσεις πώς θα γίνει εκεχειρία ή παύση των εχθροπραξιών ή ειρήνη ή όπως θέλετε πείτε το με τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, την Ισλαμική Τζιχάντ και κάθε ανισόρροπο μουτζαχεντίν γύρω από το τραπέζι.
Διότι (για να επιστρέψω στον Τσένι) δεν γίνεται να πολεμήσεις την τρομοκρατία, αν δεν εξαλείψεις τους τρομοκράτες.
Μπορεί να το πετύχεις. Μπορεί να μην το πετύχεις. Αλλά άλλον τρόπο δεν βλέπω.
Και φυσικά καμία σοβαρή και πολιτισμένη πολιτεία δεν διανοείται να παραδοθεί σε τρομοκράτες.
Για πολλούς λόγους. Αλλά κυρίως επειδή μετά η ζωή θα είναι αβίωτη.
