Επειδή βλέπω πολλούς να αγωνιούν αν και πότε θα μιλήσει ο Τσίπρας, έχω μια ωραία ιστορία.
Μετά τον πόλεμο ο Αντουάν Πινέ ήταν ένας σοβαροφανής, δημοφιλής και ολιγομίλητος συντηρητικός πολιτικός της Γαλλίας.
Στην κρίση της 4ης Δημοκρατίας με την αστάθεια και τις διαδοχικές βραχύβιες κυβερνήσεις καλλιεργήθηκε ένας «μύθος Πινέ».
Σε κάθε δύσκολη στιγμή οι εφημερίδες έγραφαν «να μιλήσει ο κύριος Πινέ», «να πάρει θέση ο κύριος Πινέ», «να σπάσει τη σιωπή του ο κύριος Πινέ».
Ο κύριος Πινέ, τίποτα. Σφίγγα. Τσιμουδιά.
Κάποια στιγμή το 1952 ήλθαν έτσι τα πράγματα κι ο Πινέ έγινε πρωθυπουργός. Αντεξε μόλις δέκα μήνες. Επεσε.
Και ο δηλητηριώδης Φρανσουά Μιτεράν σχολίασε:
– Τελικά ο κύριος Πινέ δεν σιωπούσε επειδή είχε πολλά να πει αλλά επειδή δεν είχε να πει τίποτα.
Τηρουμένων των αναλογιών το ζήσαμε κι εδώ με τον Καραμανλή αφότου το 2009 έφυγε από την πρωθυπουργία. Θα μιλήσει, δεν θα μιλήσει. Θα πει, δεν θα πει. Θα παρέμβει, δεν θα παρέμβει.
Πέρασε δεκατέσσερα χρόνια την περισσότερη ώρα σωπαίνοντας και την υπόλοιπη χωρίς να λέει κάτι ιδιαίτερο.
Προσφάτως ο πρώην πρωθυπουργός ανακυκλώθηκε σε παρουσιαστή βιβλίων. Δεν είναι σπουδαίο αλλά ούτε και το χειρότερο που μπορούσε να του συμβεί. Στις παρουσιάσεις λες και καμία κουβέντα.
Ο επίσης πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αντιθέτως δεν έχει πρόβλημα σιωπής. Το πρόβλημα το έχει όταν μιλάει.
Ελπίζω λοιπόν τον Τσίπρα να τον περιμένει καλύτερη τύχη από τους προκατόχους του. Δεν ξέρω αν έχει κάτι να πει αλλά τουλάχιστον το λέει καλύτερα από πολλούς άλλους.
Κατόπιν αυτού τι μας μένει; Να ανέβουμε κατηγορία.
Τη Δευτέρα θα τιμήσουμε τον πρόεδρο Σημίτη και δεν θα το κάνουμε απλώς επειδή υπήρξε ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε γενναιόδωρα.
Θα το κάνουμε επειδή τιμώντας έναν καλό πρώην πρωθυπουργό δείχνεις τον δρόμο που οφείλουν να ακολουθήσουν και οι επίγονοί του.
Δηλαδή τον δρόμο του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, της ευημερίας και της ανάπτυξης που χρειάζεται για να ανέβει κατηγορία και η χώρα.
Ο Σημίτης στην πρωθυπουργία του το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Παρέδωσε μια καλύτερη Ελλάδα από εκείνην που ανέλαβε.
Δεν είναι λοιπόν μόνο θέμα αναγνώρισης. Είναι και θέμα παιδαγωγικής.
Αρκεί φυσικά να καταλάβουν τον δρόμο και να τον ακολουθήσουν οι σημερινοί επίγονοι.
Διότι οι άμεσοι διάδοχοι του Σημίτη τόσο στην πρωθυπουργία, όσο και στο ΠΑΣΟΚ, τα έκαναν όσο πιο μούσκεμα γίνεται.
